Gras gejkgnejdanfjdsanfjsa.

Anna, die normaal gesproken "doesn't matter," of iets in die richting zou hebben gezegd, hield nu haar mond. Het was al goed genoeg dat ze haar eigenwijsheid voor een keer aan de kant had gezet, vond ze. En dus liep ze hem zonder iets te zeggen achterna.

Lorenzo zuchtte even maar besloot stug en zwijgzaam verder te lopen. He didn't really have any other choice. Vanuit zijn ooghoeken spiekte hij af en toe naar Annabelle, maar concentreerde zich voor de rest op het lopen.

Anna's oude gewoontes speelden op en ze had moeite om geen botte opmerkingen te maken. Aan de andere kant.. ze had ook moeite om Lorenzo niet gelijk helemaal dood te knuffelen. This was so weird. Onopvallend ging ze wat meer naast hem lopen, al moest ze moeite doen om hem zo bij te houden. She didn't care.

Lorenzo slaakte een onhoorbare, opgeluchte zucht uit toen Annabelle naast hem kwam lopen en keek haar even aan vanuit zijn ooghoeken aan. Woorden zouden dit moment toch niet beter maken, dus pakte hij haar hand vast en begon hand in hand met haar te lopen!

Het leek wel alsof er een soort schok door Anna's lichaam ging toen Lorenzo haar hand opeens vast pakte en ze wist zeker dat haar hoofd rood ging worden. Onopvallend maar wel snel draaide ze haar hoofd even weg, alsof ze iets bekeek.

Lorenzo kneep even zachtjes in haar hand en bleef ondertussen stug doorlopen. Af en toe begon hij even wat langzamer te lopen, om rekening te houden met Annabelle's conditie en uithoudingsvermogen ; ))))).

"Je hoeft voor mij niet langzamer te lopen," bracht Anna uit toen ze merkte dat Lorenzo best vaak langzamer liep dan normaal. Okay, ze was kleiner, ze moest dus meer stappen zetten dan hem. Maar als ze haar best deed hield ze het echt wel bij hoor!

Lorenzo grijnsde even kort en keek haar aan, ''Ik doe ook nooit iets goeds he?'' antwoordde hij hoofdschuddend en begon weer op zijn normale tempo te lopen. Hij had nog steeds Annabelle's hand vast en kneep er af en toe zachtjes in.

"Klopt!' lachte Anna, al was het als een grapje bedoelt. Al was het ijskoud buiten, ze merkte er op dit moment niks van. Alles voelde warm en af en toe liet ze haar blik naar haar hand glijden, die Lorenzo nog vast had. Alleen al het zien van dat beeld was geweldig, laat staan het gevoel zelf. "Je verdwaald vast wel," grapte ze daarna op serieuze toon. Ze had zelf ook geen idee van waar ze waren.

''Hey! You shouldn't underestimate my skills. I'll get us back!'' antwoordde Lorenzo lachend en trok Annabelle dichter tegen zich aan. Hij zou het niet eens erg vinden als ze verdwaalden, hij zou tenminste met Annabelle zijn.

"I don't underestimate your skills!" lachte Anna. "Je verdwaalskills welteverstaan." De vorige keer had zij het ook moeten overnemen van Lorenzo; waarom zou hij het deze keer wel weten te vinden? "Enjoy your last minutes," grapte ze er toen achteraan, al vond ze het eigenlijk helemaal niet zo grappig. Als ze Miss Matthews zagen.. ze zou echt tot hele erge dingen in staat zijn.

Lorenzo grinnikte alleen maar, omdat zijn aandacht bij iets anders zat. Ergens in de verte zag hij een klein .. hmm, nee, hij wist niet wat het was. Hij begon gelijk te stralen en liep met versnelde pasje naar het vage iets toe, met nog steeds Annabelle's hand vast. Ze waren er! Hij had het gevonden! Dat moest het weeshuis toch zijn? Na een tijdje stopte hij abrupt met lopen. Nee, nee. Dit kan niet waar zijn! Verslagen staarde hij naar het schuurtje waar ze de nacht ervoor overnacht hadden, alleen waren ze nu aan de andere kant van het schuurtje. Ze hadden toch niet letterlijk, gewoon een rondje gelopen? Ze liepen zeker wel anderhalf uur.

Anna bleef gelijk staan toen ze doorhad waar ze uitgekomen waren. Dat kon niet waar zijn. Niet na zo lang lopen. Het kon niet. "Great job.." bracht ze toen uit, haar ogen groot. En eigenlijk kon ze het hem niet eens kwalijk nemen; ze wist zelf ook niet waar dat ze heen moesten en zíj was degene die hun hier gebracht had..

Lorenzo lachte even nerveus en keek weg van Annabelle en het schuurtje. ''So .. what now?'' vroeg hij, met een beschaamde ondertoon. Hij was er nog zo zeker van dat hij hun naar 't weeshuis zou kunnen brengen.

"De andere kant op?" vroeg Anna, die doelde op de kant waarheen zij had willen lopen. Ze had echt geen flauw idee wat ze anders moesten doen en ze was al doodmoe van de hele wandeling van daarnet.

''Yeah .. yeah, sure why not,'' antwoordde Lorenzo verslagen en zuchtte. Hij begon toen weer te lopen, met nog steeds Annabelle's hand vast. Hij zou proberen haar nu de weg te laten leidden, aangezien er van hem niet veel goeds uitkwam.

Hoewel dit het perfecte moment was om een lullige opmerking te maken had Anna daar vreemd genoeg niet eens zin in. "We moeten toch een keer uitkomen bij het weeshuis," zuchtte ze toen. Gewoon rechtdoor blijven lopen.

Geen lullige opmerking, positieve reactie? Uit zijn ooghoeken keek hij even naar Annabelle, maar wendde zijn ogen gauw van haar af voordat ze zijn onderzoekende blik zou zien. ''Yeah .. you're probably right,'' mompelde hij, nog steeds verslagen.

"I know for sure," antwoordde Anna, die recht voor zich uit bleef kijken. Nog hetzelfde moment ontstond er een glimlach op haar gezicht en keek ze Lorenzo aan. "Besides, we hebben zo'n beetje de omgeving al rondgelopen, dus zo moeilijk moet het nu niet zijn, mhh?"

There it is. Lorenzo's mondhoeken krulden automatisch op, en na geen 2 seconden ontblootte zijn lippen zijn tanden. Een geamuseerde grijns kwam tevoorschijn, en hij keek even naar Annabelle. ''Right,'' zei hij lachend.

Anna lachte even - al was het bijna onhoorbaar - en keek toen weer recht voor zich. Haar benen deden pijn, maar als ze nu niet zouden doorlopen zou het alleen maar erger worden als ze terugkwamen. Doorlopen maar dus.

''It can't be far away now, can it?'' mompelde Lorenzo terwijl hij rondkeek, hij praatte eerder tegen zichzelf dat tegen Annabelle. Af en toe keek hij weer uit zijn ooghoeken naar Annabelle, hij kon de verleiding gewoon niet weerstaan.

Anna schudde haar hoofd. "I don't think so," antwoordde ze toen. "We moeten er toch een keer uitkomen." Net toen ze richting Lorenzo keek merkte ze dat die terugkeek en snel keek ze weer voor zich.

Lorenzo deed hetzelfde als haar, en begon weer voor zich uit te staren. ''True,'' Hij bleef ondertussen rondkijken, om zijn ogen bezig te houden .. anders zouden ze naar iets anders wandelen, en dat willen we natuurlijk niet.

Anna wilde iets zeggen, opende haar mond al, maar sloot hem toen toch weer. Ze wist niet eens wat ze wilde zeggen. Eigenlijk wilde ze gewoon iets zeggen om het zeggen. "Volgensmij gaat het zo regenen," zei ze - toen ze eindelijk iets wist, met een blik op de wolken.