Gras gejkgnejdanfjdsanfjsa.

''Mhh, I'll make sure we'll be .. home .. before it starts raining,'' zei hij en keek Annabelle even bezorgd aan. Ze had niet echt iets diks aan, en het was nog steeds ontzettend koud. De kans om ziek te worden was groot, en dat mocht Annabelle niet worden!

"No need to hurry.." bracht Anna, die gewoon voor zich uitstaarde uit. Waarschijnlijk liepen ze toch weer fout en al deden ze dat niet.. wat maakte die regen nou uit. Ze hadden al een hele dag kou geleden, nog een dag.. het maakte niet eens uit.

''Sure sure,'' antwoordde Lorenzo. En jou ziek laten worden? Ha-ha. Hij kneep zachtjes in Anna's handen, haar handen voelde wat koud in de zijne, op de een of andere manier voelde dat juist goed aan.

Doordat Lorenzo haar hand vasthad voelde die hand een stuk warmer aan, maar ze was er niet echt zeker van dat dat wel kwam omdat zijn hand zoveel warmer was.. "We komen er toch wel," zei ze toen. "Maar als je het te koud hebt gaan we wel haasten," zei ze op een spottende toon, al meende ze het wel echt.

Lorenzo keek haar even met een grijns en zijn ogen fijn geknepen aan. Hij knipperde toen een paar keer, ''Says the one with the cold hands!'' antwoordde hij lachend en kneep zachtjes in haar handen. ''I'll get you back in no time, with my amazing skills ..''

"My hands aren't that cold!' verdedigde Anna zichzelf, hoewel ze maar niet probeerde ze tegen haar eigen huid aan te houden. "Besides.. your hands are cold too!' Ze negeerde de wind die langzaam weer harder was beginnen te waaien. Erger dan gister kon het toch niet worde.

''Well, at least they are a few degrees warmer than yours,'' kaatste Lorenzo geamuseerd terug en begon ietsje sneller te lopen. Het begon kouder te worden, en als ze sneller liepen werden ze ook wat warmer.

Anna begon ook sneller te lopen toen Lorenzo dat deed - alleen moest zij er wat meer moeite voor doen dan Lorenzo. "But they're still cold!" protesteerde ze nog, zonder hem echt aan te kijken. Ze keek alleen soms - well, heel vaak - vanuit haar ooghoeken richting zijn gezicht.

Lorenzo zuchtte en keek haar even hoofdschuddend aan, half lachend, ''I'm not even going to bother anymore Annabelle Nichole Rathbone .. Conclusion: You're hands are colder than mine'' Grijnzend keek hij weer voor zich uit en begon om zich heen te kijken, misschien zou hij nog iets herkennen.

Annabelle keek vreemd op toen Lorenzo al haar namen opnoemde. Die had ze toch nog nooit verteld? "How do you .. -" Verward schudde ze haar hoofd. Ze wist Lorenzo's achternaam niet eens, en hij wist zelfs haar doopnaam. Vreemd.

Een grijns vormde weer op Lorenzo's gezicht, hij besloot niet te antwoorden en piekte zoals gewoonlijk uit zijn ooghoeken af en toe naar haar. Zijn grijns werd breeder toen hij haar gezichtsuitdrukking zag. ''Shocked, mhh?''

Anna keek Lorenzo met een nog steeds verwarde blik aan, terwijl ze langzaam knikte. "Kinda. How do you know all those names?" Hij kon die toch niet weten? Tenzij hij het kantoor van.. Nee. Dat zou hij toch niet gedaan hebben?

''You can consider two options; one, I know everything .. or two; I used to stalk you,'' fluisterde hij serieus en keek de andere kant op zodat Annabelle zijn gezichtsuitdrukking niet kon lezen. Hij stond breed te grijnzen, en beet hard op zijn lip om zijn lach in te houden.

Als Anna een stripfiguur geweest was stonden er nu waarschijnlijk allemaal vraagtekens boven haar hoofd. "Huh maar..-" begon ze. "Ik heb je toch alleen mijn voornaam verteld? Je kunt toch geen dingen weten die..-" Dit was heel vreemd. "Stalken?" herhaalde ze toen ongelovig. Ze had niet eens door dat ze stil was blijven staan./

Lorenzo was ook automatische gaan stoppen en probeerde de grijns en twinkel in zijn ogen van zijn gezicht af te vegen. Toen het uiteindelijk gelukt was keek Lorenzo haar quasi-serieus aan, zijn linkermondhoek krulde een beetje naar boven. Toen hij echter haar uitdrukking zag schoot hij in de lach. ''Jezus hahah, Anna!''

Anna bleef Lorenzo nog een poosje met een verwarde uitdrukking op haar gezicht aankijken, tot ze pas doorhad dat het een grapje was. "Oh.." was het enige dat ze toen uit te brengen wist. Maar hoe wist hij dan wat haar achternaam en doopnaam waren? "Niet grappig," zei ze met een zielig gezicht.

Lorenzo grijnsde en wikkelde zijn armen om haar heen. ''Niet eens een klein beetje?'' vroeg hij met een pruillip en drukte toen een kus op haar mond.

Een glimlach verscheen op Anna's gezicht toen Lorenzo opeens tegen haar aanstond en haar een kus gaf. "Misschien een heeeel klein beetje," bracht ze toen uit, waarna ze hetzelfde bij hem deed.

''Yeah, I thought so ..'' fluisterde hij en zoende haar nog een keer. Hij hoorde weer wat gedonder, en keek op naar de lucht. ''Hmm, great ..'' mompelde hij en pakte haar hand weer vast en begon te lopen.

Anna trok weer een zielig gezicht en liep toen met Lorenzo mee - niet dat ze een andere keus had. Ze had veel liever blijven staan, van het gedonder kon ze zich nu weinig aantrekken. Veel liever was ze hier met Lorenzo dan binnen met .. Miss Matthews. Al realiseerde ze zich wel dat ze weinig keus had en toch een keer terug moesten. Waarschijnlijk waren ze er nu ook al bijna.

(Gaat het Nadine? :c sansasanjfsa)

In de verte zag Lorenzo een poort, en daarachter stond een gebouw. ''Mhh, we zijn er ..'' zei hij, zijn stem klonk niet eens opgelucht want dat was het laatste wat hij was. Hij keek even naar Annabelle, misschien zouden ze haar apart gaan straffen en kon hij haar voor heel lang niet zien!!!!

Anna knikte kort, ze durfde op dit moment niet eens naar binnen toe te lopen. Wat zou Miss Matthews doen? Ze waren bijna twee hele dagen weggeweest. Zij flipte al als je een minuut te laat was. Anna haalde een keer diep adem en trok Lorenzo toen mee richting ingang. Op naar binnen toe.

Nog net voor de ingang stopte Lorenzo met lopen en wikkelde zijn armen weer om Annabelle heen. Hij keek haar even aan en drukte toen zijn lippen tegen de hare, om haar vervolgens even zacht te zoenen. ''Just in case ..'' fluisterde hij en drukte nog een kus op haar mond. Hij zuchtte toen, liet haar los, pakte haar hand weer vast en liep naar binnen.

Anna glimlachte toen Lorenzo haar weer vastpakte - al was het maar voor korte duur. Waar ze bang voor was werd werkelijkheid. Voor haar stond Miss Matthews. En hoe. Alleen al van haar uitdrukking schrok Anna zo erg dat ze een stap achteruit zette. "Hoe dúrven jullie?!" schreeuwde ze bijna de hele school door. 'Als ik zeg blijf buiten bedoel ik dus níét van het schoolterrein af," riep ze er nog achteraan. Anna had ondertussen Lorenzo's hand losgelaten, omdat het anders alleen maar erger werd waarschijnlijk.

Slikkend bleef Lorenzo Miss Matthews aankijken, bij iemand anders zou hij waarschijnlijk iets terug hebben gezegd, maar bij haar was het anders. Totaal anders. Zwijgend bleef hij wachten op de rest, die er kort daarna aankwam. ''NOU? Krijg ik nog ANTWOORD?'' gilde ze, met handgebaren en vage bewegingen waardoor zelfs haar brilletje scheef ging zitten.