Gras gejkgnejdanfjdsanfjsa.

''Ze meende dat toch niet .. echt?'' vroeg Lorenzo stom verbaasd die zelf ook wat harder was gaan praten. Hij had zelf nog een t-shirt aan, en voelde hoe zijn armen bekogeld werden door hagelsteentjes.

Zonder nog iets te zeggen wendde Anna haar blik van Lorenzo af. Hoe ging ze hem duidelijk maken dat Miss Matthews het wél echt meende? "We kunnen maar beter een schuilplek zoeken," bracht ze toen bijna onhoorbaar uit, haar ogen gericht op het weeshuis zelf.

Lorenzo keek haar stomverbaasd aan, en slikte. Ze meende het dus wel. ''Y-you can't be serious .. she can't be serious!'' Lorenzo kon het niet geloven. Ze meende het toch niet echt? Hoe zouden ze dit ni godsnaam overleven.

"I told ya I was sorry!' antwoordde Anna, haar ogen nu groot van verwarring en misschien ook wel angst voor wat er komen ging. Waarom dacht Lorenzo anders dat ze haar excuses aanbood? "We moeten echt een schuilplaats gaan zoeken.."

''R-right .. yeah .. we should,'' antwoordde Lorenzo hoofd knikkend en verward. Dit was ongelofelijk.

Anna wist absoluut niet wat ze nu tegen Lorenzo moest zeggen, zeker niet nu hij totaal verward was. Ze wist zelf niet eens waar ze heen moesten. Zonder dat ze het doorhad haalde ze een keer diep adem en trok ze hem mee. "Come on," beval ze hem toen, al had ze geen idee waarheen ze hem nam.

Lorenzo die nogsteeds verward was, wist niet wat hij moest doen dus volgde hij haar maar. Naar waar wist hij niet, maar hij zou er zo wel achter komen .. als ze tenminste wist waar ze naartoe ging.

Midden op het grasveld bleef Anna stilstaan, zoekend naar een plek waar ze konden overnachten. Natuurlijk was er geen een fatsoenlijke plek te bekennen hier. "Damn.." mompelde ze zo zacht dat het waarschijnlijk onhoorbaar was voor Lorenzo. Hij leek al zo verward en alles, dit er nog bij.. Haar kleding en haar was zeiknat maar ze kon er op dit moment niet mee zitten. Puur om het lopen en gerustellen van Lorenzo liep ze nog een stuk rechtdoor.

''Do you even know where we're going?'' vroeg Lorenzo en stopte met lopen. Als ze dat niet wist konden ze beter logische nadenken, en een schuilplek verzinnen en er dán naartoe lopen.

"Uhuh!' loog Anna die gewoon doorliep. "Come on," zeurde ze hardop, zonder echt om te kijken. Hij moest gewoon meekomen nu, blijven staan had toch ook geen zin? Ze moest gewoon even iets vinden nu.

Lorenzo zuchtte en slofte achter haar aan, hij had toch geen andere keus. ''Waar gaan we dan naartoe?'' vroeg Lorenzo nieuwsgierig en ongeduldig. Hij keek haar even aan, maar ging toen weer door met om zich heen kijken.

"You'll see," praatte Anna over de vraag heen. Met haar ogen keek ze van kant naar kant en terug, zoekend naar een plek. Natuurlijk deed ze dat wel onopvallend, anders zou het nog steeds geen zin hebben te doen alsof ze een plek wist. "Just calm down."

''I am calm! I just wanna know where we're going ..'' antwoordde Lorenzo iets te verdedigend en zuchtte, ''I'm sorry, it's all my fault ..'' mompelde hij en bleef om zich heen kijken. Misschien zou hij een betere plek vinden om te verschuilen voor de nacht.

Anna stopte met lopen, vernauwde haar ogen tot spleetjes en draaide zich met een ruk om. "Don't you ever dare saying that again," siste ze toen. Zij haalde hem mee naar buiten toe, zij zei dat Miss Matthews toch niet zou komen, zij zei dat ze wel een schuilruimte wist. Als er iemand schuldig was was zij het wel. Even bleef ze hem aankijken, maar daarna draaide ze weer om en zocht ze verder naar een schuilplek. Come on, it shouldn't be this hard to find such a place...

Lorenzo keek haar even na, maar besloot er niks over te zeggen en liep achter haar aan. Hij haatte het om mensen te volgen, en niet te weten waar ze naartoe gingen, maar bij een situatie zoals deze had hij geen keus. Hij kende dit plek immers niet super goed.

Anna veegde tevergeefs water uit haar gezicht. Het bleef maar terugkomen en terugkomen en het einde leek bij lange na niet zichtbaar. Al was het net middag, de lucht was harstikke donker, net alsof het al laat in de avond was. Het gedonder maakte het er niet veel beter op. Come on, come oooooon. Ze had geen flauw idee waar ze heen liep, maar ze zouden nu toch wel onderhand bij iets schuilbaars moeten komen?

''Anna ..'' riep Lorenzo en zuchtte, ''You have no idea where we are going to, are you?'' vroeg hij haar en bleef haar onderzoekend aankijken. Ze liepen nu al een tijdje rond, en Annabelle bleef maar rondkijken, het leek er niet echt naar op dat ze een plek in gedachten had om naartoe te gaan.

Anna's ogen schoten van Lorenzo naar de andere kant en weer terug. "I- I do. We just have to walk a little bit more," bracht ze toen uit. Right. Nu moest ze helemaal niet meer opgeven. Het was onmogelijk dat ze nu nog niet in de buurt waren van een huisje of iets. Dat kón niet.

''Okay, if you say so ..'' antwoordde Lorenzo wat wantrouwig. Hij wou Annabelle best vertrouwen, maar op dit moment wist hij gewoon niet zeker of ze echt de waarheid sprak. Hij hoopte dat tenminste, want ze mochten op dit moment echt niet verdwalen .. of geen schuilplaats vinden.

Anna beet op haar lip na Lorenzo's antwoord. Na wat er straks gebeurde kon ze het echt niet aan om zijn vertrouwen opeens te verliezen. Misschien moest ze haar grote mond voortaan maar eens houden. Het enige wat ze nu kon doen was hopen nog iets te vinden. In de verte zag ze wel iets dat op een schuur leek, maar of het echt zo was? De hagel begon ontzettend pijn te doen.

Lorenzo kreeg het schuurtje zelf ook in de gaten. Hij wist door de afstand echter niet of het echt een schuurtje was, dus liep hij ernaartoe, ''Is dit wat je bedoelde?'' riep Lorenzo en bleef naar het schuurtje kijken.

Anna knikte snel met haar hoofd als antwoord op Lorenzo's vraag. Dit kon goedkomen. It'd better be okay.. In versnelde pas liep ze richting het schuurtje, hopend dat het ook écht goed en bruikbaar was.

''Right ..'' mompelde Lorenzo terwijl hij even het schuurtje onderzocht. ''So how do we enter it?'' vroeg hij toen en keek Annabelle afwachtend aan.

"That's easy! The door is right.. here," antwoordde Anna twijfelachtig. Ze trok wat aan de deur maar die leek niet echt in beweging te komen. "Via het.. raam aan de andere kant moet het wel lukken," zei ze toen, hopend dat er een raam was.

Lorenzo fronste even zijn wenkbrauwen en bleef even aan de deur rammelen. Toen hij nog niet open ging besloot hij zijn gewicht erin te gooien. Hij nam een paar stappen naar achteren en vloog toen tegen de deur aan. De met een luide knal open sloeg. ''No need for that,'' roep Lorenzo en kwam snel overeind.