Gras gejkgnejdanfjdsanfjsa.

Gras. Groen. Gewoon. MUWHAHAHAHAHAHAHAH.

Lorenzo liep 't grasveld op en ging ergens onder een boom zitten.

Via de achterkant liep Anna ook het grasveld op en boog ze op precies dezelfde manier als in de eetzaal naar Lorenzo toe, maar dit keer om "Boe" te zeggen. Gelijk daarna ging ze langs hem zitten. "Het grasveld heb je dus wel zelf kunnen vinden zie ik?" grijnsde ze. "Heeft je vast een hoop zoekwerk gekost."

Lorenzo schrok eerst even maar herstelde zich snel weer, 'Not you again ..' mompelde hij daarna en keek voor zich uit. Daarna grijnsde hij en keek haar weer aan, 'Ja, die heb ik toevallig zelf gevonden .. en nee, het kostte me niet al teveel tijd.' antwoordde hij daarna alsof ze het niet grappend bedoelde.

"Je mag het best bekennen hoor, ik had je toch niet slim ingeschat," zei Anna op een serieuze toon. Had hij maar niet zelf weer moeten beginnen! "Het wordt al donker," zei ze toen opeens. "Om 11 uur mogen we niet meer van onze slaapzalen af, laat staan buiten zitten."

'Als je hier komt om me nog meer regels aan te wijzen kan je maar weer mooi oprotten.' zei Lorenzo wat geïrriteerd. 'Of weet je wat .. ik ga wel.' zei hij daarna en stond op. Hij had echt geen zin in dit gezeur, een warm ontvangst had hij al niet gehad, en een warm verblijf kan hij ook niet verwachten. Toen hij eenmaal stond liep hij vervolgens weg richting the main entry.

(ja jij moet bij mij blijven voor 1 week he )

Voordat Anna de kans had iets te zeggen was Lorenzo alweer weggelopen. En dat was niet goed. Als Miss Matthews hoorde dat ze de nieuweling alleen maar irriteerde - zo zou Lorenzo het verwoorden - dan was dat alles behalve goed. Snel stond ze op en rende ze erachteraan. "Lorenzo wacht!' riep ze gauw. "Je moet de regels toch weten? Als ik ze niet aan je vertel krijg je continu straf.. Is that what you want?"

'Als ik jou daarmee kan vermijden, ja.' zei Lorenzo terwijl hij door bleef lopen en keek niet om naar haar. Daarna liep hij terug naar die ene deur die Annabelle vanochtend niet wou openen en deed hem open.

(ja jij gaat nu beschrijven wat er daar is )

'Jezus Lorenzo stel je niet zo erg aan," riep Anna terwijl ze weer achter hem aan rende. Hij had de deur toch geopend. Maar was kon hij er nou helemaal van denken? "Ik zei toch er is daar niks," siste ze, kwaad omdat hij toch ging kijken.

Ook al liep Lorenzo niet heel snel, het kostte Anna toch meer moeite om op dat tempo te lopen dan het voor Lorenzo kostte met zijn lange benen. ( :@ ). "Okay dan liep je niet zomaar weg, maar je hebt mijn vraag toch echt niet beantwoord,' hield Anna vol.

'Coz I want a good reason to answer, why do you care?' vroeg Lorenzo en keek voor zich uit, hij zou zo meteen wel zijn boek lezen.

"Why don't you just answer? Don't be a baby," zei Anna, bijna bitcherig. Zo moeilijk was het toch niet om gewoon ja of nee te zeggen? Hij verspilde alleen maar tijd zo!

Lorenzo grijnsde even om Annabelle's antwoord en keek haar toen even aan, 'Ik kan hetzelfde over jou zeggen, waarom antwoord jij niet gewoon? Dan antwoord ik op jou vraag en is dit probleem opgelost.' zei hij en keek weer voor zich uit.

"Dan is dit probleem opgelost," deed Anna Lorenzo overdreven na, zonder de woorden echt uit te spreken. "Antwoord gewoon. Ik vroeg het eerst dus jij moet ook eerst antwoorden. How hard could that be?"

Lorenzo begon zich nu echt te irriteren aan dit kind, 'Hard.' zei hij en keek haar even aan. 'Ik weiger te antwoorden zonder reden, kinderachtig he?' zei hij toen droog en staarde voor zich uit.

Anna lachte even sarcastisch. "Very immature, indeed," kaatste ze toen terug, waarna ze ook op de grond ging zitten. Ze zou hem gewoon blijven volgen tot hij antwoordde.

Lorenzo antwoordde niet meer, niet alleen omdat ze erg kinderachtig en wannabe-bitcherig deed .. maar omdat hij gewoon geen zin meer had om te antwoorden omdat het nutteloos was. Hij zou toch niet zou antwoorden op haar vraag tot zij hem een reden zou geven om te antwoorden.

Anna deed hetzelfde als wat Lorenzo deed: Gewoon zitten en niks zeggen. Het zou hem vroeg of laat toch wel gaan irriteren en dan zou hij vanzelf antwoorden. Waar maakte hij nou zon probleem van? Hij kon toch gewoon ja of nee zeggen?

Lorenzo zag dat Annabelle hetzelfde ging doen en opende maar zijn boek en begon te lezen. Het maakte hem niet bepaald uit hoelang ze hier zouden zitten, want het zou nog wel een tijdje duren voordat hij dit boek uit had .. en hij had absoluut geen bezwaar tegen non-stop-reading.

Zonder erbij na te denken ging Anna gewoon meelezen met Lorenzo. Zelf had ze er een hekel aan als mensen meelazen. Het was ontzettend irritant, zeker als ze gewoon door bleven gaan.

'Do you mind?' zei Lorenzo geïrriteerd en sloeg een bladzijde om. 'Waarom ben je hier eigenlijk? Heb je niks anders te doen op een zaterdag?' vroeg hij daarna zuchtend en begon weer te lezen.

"Oh ik wacht tot iemand me eindelijk een antwoord op mijn vraag geeft," antwoordde Anna zonder haar hoofd van het boek af te wenden. Niet dat ze echt meelas, maar alleen doen alsof was hopelijk irritant genoeg.

'Give it up.' zei Lorenzo en stond op en begon weer te lopen, waarheen wist hij niet zolang hij maar liep .. dan deed hij tenminste iets. Hopelijk realiseerde ze zich dat hij nooit zou antwoorden zonder reden.

"I will never," antwoordde Anna, waarna ze weer achter Lorenzo aanliep. Antwoorden zou hij, of hij het wilde of niet. "Waarom doe je er zo moeilijk over? Het is niet alsof ik je hele levensverhaal gevraagd heb ofzo."

'Coz I want reasons to answer questions. I'm not easy.' zei hij en zuchtte weer. Ze was blijkbaar geen opgever, maar dat wou niet zeggen dat hij zou opgeven. Hij zou zonder reden ECHT NIET antwoorden!

"Puur uit interesse?" probeerde Anna Lorenzo over te halen met een schijnheilige glimlach. Het ging haar niet eens echt meer om het antwoord op de vraag, maar meer om het feit dat ze gewoon antwoord wilde.