Gras gejkgnejdanfjdsanfjsa.

Anna opende haar mond om te antwoorden op de vraag, maar Miss Matthews onderbrak haar al. "Hou je mond! Jullie praten pas als ik zeg dat jullie dat mogen!" riep ze. Verbaasd keek Anna haar aan. Wat wílde ze nou? Met beide handen zette Miss Matthews haar brilletje weer goed. "En wat nu, mhh?" bracht Miss Matthews op een afschuwelijk "lieve" toon uit.

Lorenzo besloot weer niet te antwoorden en keek Miss Matthews geduldig aan, ''NOU?'' gilde ze, en keek eerst Annabelle aan en toen weer Lorenzo. ''Sinds jij naar deze school bent gekomen zijn er problemen; inbraken bij kantoren, brand, veel te laat binnenkomen, klachten over een raam open 's nachts .. en dat het veel te koud werd, EN GA ZO MAAR DOOR! En je trekt hier Annabelle ook nog bij? Hoe durf je?'' Zonder iets te zeggen bleef Lorenzo wachten tot ze uitgebulderd was, maar veegde wel even wat spuug van wang af. Bah.

Met een zucht liet Annabelle zich tegen een boom aanzakken. De winde gierde nog steeds langs haar oren maar hier viel het eigenlijk wel mee. Nouja, het bleef koud en vies en .. ! Maar misschien wilde ze het wel helemaal niet opmerken, ofzo.. Ze moest gewoon even buiten zijn en dat het stormde.. helaas! Ze zou toch zo binnen zijn als het moet, de school was op 10 meter afstand.. ja.

Met een nogal chagrijnig gezicht staarde Annabelle voor zich uit. Misschien was het maar goed ook dat het stormde want op die manier kwam ze in ieder geval een beetje tot rust. Die stomme Lorenzo ook met zijn stomme uitspraken..! Eigenlijk snapte ze zelf niet eens waar ze zich nou zo druk om maakte maar oke, Lorenzo moest gewoon normaal doen.

Toen Lorenzo Annabelle in zicht kreeg trok hij verbaasd zijn linker wenkbrauw op en liep vervolgens naar haar toe. ''Lekker weertje om buiten te zitten, niet?'' merkte hij sarcastische op en plofte nonchalant naast haar neer. Het was koud en de wind was nog hartstikke chagrijnig aan het gieren, wat deed Annabelle in godsnaam buiten?

Ook al had ze niet opgekeken, het was toch duidelijk van wie de stem die opeens sprak afkomstig was.
Lorenzo.
"Ja, dat vind ik ook," antwoordde Annabelle op een serieus toontje, ook al had ze allang door dat degene die de woorden uitgesproken had hartstikke sarcastisch. Pfff, alsof de bibliotheek zo leuk was.
Oke, toegegeven, ze was eigenlijk wel heel blij dat hij er opeens ook zat maar dat was alleen omdat ze net in haar eentje moest zitten.

''Ja? Ik was namelijk sarcastische,'' antwoordde Lorenzo weer, ook op een serieus toontje en bladerde even door zijn boek. ''Overrated'', heette het boek. Hji moest toegeven, het was niet de naam van het boek dat hem aantrok maar de kaft - iets wat heel stom en dom was maar ach.

"Oh? Je kunt toch ook binnen gaan zitten? .. bij je boeken.. enzo," antwoordde Annabelle iets botter dan bedoelt maar helaas. Ze vond het ook echt ontzettend stom dat hij alleen maar naar die stomme verotte boeken wilde maar ja. "Wat lees je?" vroeg ze toen maar, zuchtend.

''Whats up with you? Ongesteld?'' antwoordde Lorenzo gelijk met zijn linker wenkbrauw opgetrokken. Hij keek haar even doordringend aan en haalde toen maar zijn schouders op. ''Overrated,'' antwoordde hij en klapte zijn boek dicht. Hij zou straks wel beginnen met lezen, ofzo.

"Eh, nee? Er is helemaal níks met mij," antwoordde Annabelle, het woordje "niks" duidelijk uitsprekend. Pfff, wat nou, mis met haar? Hij was degene die stom deed hoor, niet zij.
"Wat is het voor een boek?" vroeg ze vervolgens maar om over het andere onderwerp heen te praten. De wind gierde maar langs haar oren maar dat was wel echt het laatste wat haar interesseerde.

Lorenzo wou net van onderwerp veranderen maar realiseerde zich net op tijd dat er overduidelijk wel wat was. ''Who're you kidding?'' zuchtte hij. .. Meiden .. ''Now whatsup? Had ik iets verkeerds gezegd?'' vroeg hij haar en fronste zijn wenkbrauwen. ''Ja. Dat moet het zijn. Je deed opeens zo raar in de eetzaal,'' voegde hij eraan toe. ''Wat zei ik?''

"Ik deed helemaal niet raar! Je deed zelf raar!" verdedigde Annabelle zichzelf meteen. Hij hoefde haar heus niet opeens te gaan beschuldigen van dingen waar hij zelf schuld aan was tss. "Niks ik moest gewoon gaan, dat zei ik toch al. Jongens kunnen zo moeilijk doen!" draaide ze de rollen om. Tss.

FSJAf nsjanfsajfsnajfsa what?!?!
''Jongens? Jij doet hier nu moeilijk hoor ..'' antwoordde Lorenzo kalm en trok zijn wenkbrauw weer op. ''Some one is suffering from moodswings ..'' mompelde hij en sloeg zijn boek weer open. ''Anyhowww ..''

"Nee, ik zeg toch al dat er niks is, geezz.." Nogal "geïrriteerd" rolde Annabelle met haar ogen, maar richtte ze al snel weer op het boek in Lorenzo's handen. "Nou waar gaat het over? Vertel dan?" Hij vond dit gesprek toch irritant? Best, ander onderwerp dan. Hmpf.

''Over meiden die altijd ontzettend raar doen, en dan als jongens vragen wat er is gaan lopen zeggen dat er niks is. Dit gebeurde bij een jongen; Kevin. Het frustreert de jongen verschrikkelijk erg ook al laat hij het zo min mogelijk zien, en wilt het liefst gewoon dat het meisje zegt wat er mis is, aangezien hij best veel om haar geeft,'' antwoordde Lorenzo dood serieus en keek Annabelle aan.

Annabelle wilde net weer een opmerking maken tegen Lorenzo tot hij opeens verder ging met praten en ze daar niet eens meer behoefte aan had. Sterker nog, ze voelde dat ze langzaam rood werd en steunde snel met haar hoofd op haar knieën om dat te verbergen. "Misschien had de jongen gewoon een opmerking gemaakt die verkeerd viel ofzo.."

Lorenzo viel even stil en dacht het gesprek dat ze eerder in de eetzaal hadden grondig na, maar kon echt niet bedenken wat haar zo van streek had kunnen maken. Gutje oh gutje, wat was het toch lastig om vrienden te zijn met een meisje als jongen. Hij zuchtte en klapte het boek weer dicht. ''En misschien moet het meisje gewoon zeggen wat, aangezien jongens niet zo verstandig zijn in emotionele gebieden,'' antwoordde hij weer. Op de een of andere manier was het veel gemakkelijker zo te praten.

"Misschien had het meisje zelf ook wel door dat het stom was en wilde ze het niet zeggen," mompelde Annabelle koppig, haar ogen strak voor zich uit gericht. Op de een of andere manier voelde het zelfde in deze storm goed om hier te zitten, maar dat was waarschijnlijk door Lorenzo's aanwezigheid. Ze zuchtte even bijna onhoorbaar. Beter zei ze het niet want dan stond ze alleen maar voor schut ja.

''Ja, nou .. het heeft haar nog steeds overduidelijk van streek gemaakt. De jongen zou graag willen weten wat het precies was zodat hij het de volgende keer niet weer zegt en dit allemaal kan voorkomen,'' antwoordde Lorenzo weer en keek geen seconde weg van Annabelle, gedwongen. Niet dat dat moeilijk was anyway. Annabelle was niet verkeerd om naar te kijken, dat zeker niet.

"Waarschijnlijk zag het meisje zelf ook in dat het stom was en wilde ze het helemaal niet vertellen.. misschien was het wel helemaal niet meer nodig.." antwoordde Annabelle, die nu bezig was met gras uit de grond trekken. Normaal gesproken zou zij ook een hekel hebben aan dat soort aanstellerig gedrag, ze wist ook echt niet waarom ze zo heftig reageerde bij Lorenzo.

''Zie je, dat bewijst dat meiden moeilijker doen dan jongens. De jongen vindt dat zulke dingen jongens nooit zouden overkomen,'' antwoordde Lorenzo hoofdschuddend en bleef Annabelle aankijken. Hij had geeneens door dat het koud was.

"Niet waar! Het was gewoon stom ik moest andere dingen doen ja!" antwoordde Annabelle opeens die totaal niet doorhad dat ze weer in ik-vorm was gaan praten. Hallo! Hij deed moeilijk hoor. Ze had hem al die moeilijkheden willen besparen maar hij moest zonodig alles weten en dan deed hij zo! Dat was pas stom hoor..

''Oh, dat legt ook uit waarom je plots zo raar deed. Je moest andere dingen doen. Makes total sense,'' antwoordde Lorenzo sarcastische, die zonder het te realiseren ook normaal was gaan praten. Zie je! Meiden deden gewoon ingewikkeld, punt uit.

"Ik deed niet raar! Ik zei gewoon dat ik andere dingen moest doen dat moest jij toch ook dus ik zie het probleem niet zo!" ratelde Annabelle aan een stuk door. Hij begon met raar doen hoor, niet zij. Hij moest het heus niet opeens allemaal op haar afschuiven want dat was stom.

''Je snapt best dat ik dat stuk niet bedoel,'' zuchte Lorenzo en schudde zijn hoofd. ''Nevermind, whatever yaknow,'' voegde hij eraan toe. Hij was het onderwerp een beetje zat en snapte er niet veel meer van, als Annabelle het niet wou uitleggen kon hij het moeilijk uit haar dwingen ..