Gras gejkgnejdanfjdsanfjsa.

Lorenzo was doodmoe, en werd dus niet wakker. Hij lag niet bepaald lekker, dus uitslapen kon hij niet. Vijftien hele minuten nadat Annabelle wakker was geworden werd Lorenzo ook wakker. Hij rekte zich even uit en gaapte toen.

"Goodmorning sunshine," grijnsde Anna toen Lorenzo wakker werd. "Heb je lekker geslapen?" Op de grond. Meteen nadat ze de vraag stelde stond ze op en ging ze bij het raam staan. 'De lucht is weer helemaal helder.."

''Err, ja best wel ..'' loog Lorenzo en kwam moeizaam overeind. Hij had hoofdpijn, rugpijn, nekpijn, en hij was nog ontzettend moe .. maar dit liet hij niet merken. ''Oh, mooi! Straks alleen nog het weeshuis terug vinden hé ..''

"Don't lie," grinnikte Anna die zag met hoeveel moeite Lorenzo omhoog kwam. Haar gezicht betrok bij het woord weeshuis. "Right.. Het weeshuis. Why not commit suicide right now?" vroeg ze toen met lichte spot in haar stem. Miss Matthews zou razend zijn.

Lorenzo begon gelijk te grijnzen, ''Ahhh, the punishment can't be that bad .. I mean she made us sleep outside (!), that would be the punishment .. wouldn't it?''

Anna staarde Lorenzo even aan zonder van gezichtsuitdrukking veranderen. "You would think so, huh?" bracht ze uit zonder emotie in haar stem. "It'll be worse. Way worse."

Lorenzo voelde zijn ooglid even trillen (heb ik zo vaak, tiefje irritant) toen hij hoorde wat Annabelle te zeggen had, ''Great ..'' kwam er alleen uit. Hij pakte zijn shirt op die inmiddels al droog maar kreukelig was en trok hem weer aan.

(IK OOK XDD)))

"Uhuh," knikte Anna instemmend op wat Lorenzo vertelde. "Laten we zo maar gaan dan," stelde ze voor. Hoe later ze kwamen, hoe erger het zou zijn.

''Yeah, and we don't really know where we are do we?'' zei hij en rekte zich nog een keer uit. ''Let's go ..''

'I do know where we are!" loog Anna, toen ze zich gelijk bedacht. Beter kon ze nu gelijk de waarheid vertellen, voor er weer zoiets gebeurde als gisteren. "No.. actually I don't know.." biechtte ze toen op. "Dus we kunnen maar beter gelijk gaan."

''So you didn't even know where we were going yesterday?'' vroeg Lorenzo grijnzend en liep het schuurtje uit. Hij keek rond om te kijken of hij nog iets herkende, maar helaas.

"I did know that! I just don't know the way.. back. Yeah. That's it. I don't know the way back," bracht Anna uit, waarna ze het schuurtje uitliep, de frisse lucht in. "Ik denk dat we die kant op moeten!" wees ze.

''Right!'' antwoordde Lorenzo lachend en volgde haar, ''If you say so ..'' voegde hij eraan toe en bleef rondkijken om te checken of hij iets herkende.

Anna glimlachte even kort naar Lorenzo en begon toen in de richting te lopen van welke zij dacht dat het de goede was. Hopelijk was het ook écht de goede. Anders waren ze dus echt compleet verdwaald. Great.

Lorenzo liep haar maar achteraan, wat hij haatte. ''Can't we do it my way?'' vroeg hij. Het was niet alleen dat hij het haatte mensen achteraan te lopen, maar hij wist niet zo zeker of Annabelle goed liep.

"Your way?" vroeg Anna verbaasd. "You don't even know the way back..' Okay well, zij wist hem misschien ook niet, maar wat was het verschil dan? ".. either," voegde ze er bijna onhoorbaar nog aan toe.

''Yeah, but I trust my senses more,'' antwoordde hij grijnzend en keek even rond om te kijken of hij iets herkende. Het was niet echt dat hij iets herkende, maar eerder een gevoel. ''That way!'' zei hij wijzend en begon alvast te lopen. Follow the leader!

"What if I trust mine more?" vroeg Anna kortaf, meer uit verdediging voor zichzelf dan omdat ze het echt deed. Lorenzo wist de weg evenmin als zij deed - en toch bleef hij zeggen dat hij het wel vond en zij niet. Dat klopte niet.

''Because .. because ..'' antwoordde Lorenzo twijfelend. Hij wist niet eens waarom, maar hij wou gewoon niet meer volgen maar leiden. ''Well, because you know I hate following,'' voegde hij er eerlijk aan toe. ''And if you trust yours more .. then you'll go your way and I'll go mine,'' Shit. Dat wou hij helemaal niet zeggen, maar het was eruit voordat hij het zich besefte.

Alhoewel Annabelle schrok van Lorenzo's antwoord probeerde ze zich snel te herstellen.
"Yeah.. maybe I should do that," bracht ze toen uit, al wilde ze eigenlijk helemaal niet weg van Lorenzo. Maar haar ongelijk toegeven? Dat nooit.

Twijfelend keek hij haar aan, ''Okay, cool ..'' zei hij wat ongemakkelijk en draaide zich om. Nee! Verward draaide hij zich weer om naar Annabelle, ''Or you can just stop being stubborn and go with me!'' voegde hij eraan toe, dit keer met een wat meer geamuseerde ondertoon.

Anna had zich net willen omdraaien toen Lorenzo zich alweer omdraaide. Gelijk bleef ze staan; al zou ze toch niet zijn zin gaan uitvoeren. "Why am I being stubborn? You don't want to follow me as well. You can still go with me if you want.." antwoordde ze toen op dezelfde toon als hij deed.

Lorenzo fronste zijn wenkbrauwen lichtelijk geïrriteerd, ''I'm not being stubborn. I just don't like to follow all the time, we went your way yesterday so I think its reasonably fair to go my way now,'' antwoordde hij, en bleef haar serieus en wat beledigd aankijken.

"But I.. -" Anna's toon veranderde gelijk toen ze Lorenzo's serieuze gezicht zag. "I- I..-" Iets in haar vertelde haar haar eigen kant op de gaan, terwijl het andere gedeelte schreeuwde van niet. Maar de kans lopen Lorenzo weer kwijt te raken? Dat nooit. Ze slikte even en liep toen zonder iets te zeggen de kant van Lorenzo op.

Lorenzo glimlachte tevreden binnensmonds en begon alvast met lopen. Hij had zin om ''good girl'' te zeggen, maar op de een of andere manier voelde het verkeerd aan op dit moment. Hij wist niet waarom hij net zo serieus was. ''I'm sorry about that,'' mompelde hij en weigerde haar aan te kijken.