De eetzaal

"Zie je, je bent zelf ook moe," zei Annabelle gelijk toen Lorenzo gaapte. Op dat moment ging ze ook rechtop zitten. "You should get some sleep," zei ze toen plagerig.

''Nah, I'll get some more tonight,'' antwoordde Lorenzo en dronk zijn water en schoof zijn bord opzij. Hij had geen trek meer in eten. Nouja, wel in eten .. maar niet in dát eten.

Annabelle wilde net haar mond opendoen om iets te zeggen toen opeens Lauren langs Lorenzo kwam zitten. "Hi!' zei die overdreven blij. Anna glimlachte alleen even kort als teken van begroeting. Wat moest die nou hier?

''Oh, hey Lauren!'' begroette Lorenzo Lauren nep vriendelijk terug en keek uit zijn ooghoeken even naar Annabelle. Hij wist dat Annabelle Lauren niet mocht, maar dat was juist het grappige.

Annabelle deed maar net alsof ze het verhaal van Lauren volgde, maar in werkelijkheid volgde ze er niks van. Haar ogen waren gericht op Lorenzo, om te zien hoe hij telkens op haar reageerde. In haar eten had ze geen trek omdat ze ten eerste geen honger had en ten tweede was het toch ranzig.

''Nah, ik heb al plannen zondag,'' antwoordde Lorenzo zijn lach onderdrukkend. ''Oh, eh .. okay, nouja dan misschien volgende week he? Ik zie je nog wel. Bye!'' Vernederd stond ze op en liep ze met versnelde passen weg.

Annabelle had moeite niet te lachen, maar uiteindelijk ontstond er toch een glimlach op haar gezicht. "Wat voor plannen heb je zondag dan?" vroeg ze nieuwsgierig. Nu wilde ze toch wel heel graag weten of het echt zo was of om gewoon Lauren af te wimpelen.

''That's non of your business, is it now Missy?'' antwoordde Lorenzo, en grijnsde.

WOWOWOW LANG ZEG!

Annabelle schrok even van Lorenzo's antwoord en het kost haar wat moeite weer te herstellen. Dat antwoord had ze dus níet verwacht. "Just.. curious," zei ze toen maar, een poging tot nonchalant overkomen.

''Ja, das wat ze allemaal zeggen he,'' antwoordde hij en stond op en liep vervolgens weg om koffie in te schenken. Het was pikzwarte koffie dat een paar dagen oud leek. Toen hij er 2 suikerklontjes in had gedompeld liep hij terug naar Annabelle. Nadat hij een slok had genomen trok hij gelijk een gezicht.

"Maa.. -" voordat Anna haar zin af had kunnen maken was Lorenzo al weer opgestaan en weggelopen. Waarom moest hij toch telkens van die flauwe opmerkingen maken? Zonder nog echt te kijken toen hij kwam zitten nam ze een slok van haar water, maar zijn betrokken gezicht merkte ze wel nog op. "Karma's a bitch," zei ze toen zonder haar ogen ook echt op hem te richten. Een triomfantelijke glimlach verscheen op haar gezicht.

''She is indeed,'' antwoordde Lorenzo verslagen terug met een brede grijns op zijn gezicht.

Een grijns ontstond op Anna's gezicht na het antwoord van Lorenzo. "So you're really not going to tell me about your plans?" probeerde ze toen nog eens. Het was toch niet zo moeilijk om het even te vertellen?

''You didn't give me a good reason to reason to answer your question babe,'' antwoordde hij, lachend. Going back to the same old game.

"I told you so! Because I am curiousss," antwoordde Anna op een smekende toon. Ging hij nou weer hetzelfde doen als eerst? Waarom kon hij niet gewoon haar vraag beantwoorden?

''Ah, are you?'' vroeg Lorenzo op een nep verbaasde toon, en haalde glimlachend zijn wenkbrauwen op. Zijn toon liet wel blijken dat het een retorische vraag was. ''Do you care?''

"No!" antwoordde Anna in een reflex - meer om zichzelf te verdedigen. ".. Yes" zuchtte ze toen, zichzelf verbeterend. "I don't know!" Meteen liet ze haar hoofd terug op haar armen vallen, haar haren haar gezicht totaal bedekkend. "Please kill me," klonk het daarna, gesmoord door haar eigen armen.

''Hahaha! You do care don't you?'' vroeg Lorenzo lachend en geamuseerd. ''Well, if you care this much .. I have plans with you. Next Sunday you'll be going to town with me.''

Het duurde even voor Anna doorhad wat Lorenzo vertelde. Verbaasd keek ze op, haar haren nog half in haar gezicht hangend. Snel veegde ze weg. "How come I didn't know about that?" vroeg ze semi-verbaasd. Het kon óf zo zijn dat hij het net pas verzon, óf ze was het vergeten. Dat laatste leek haar zeer, zeer onwaarschijnlijk. Ze zou zoiets nooit vergeten.

''You never asked about it, did you?'' antwoordde Lorenzo nonchalant. Volgende week zondag zou hij 1 week zonder sigaretten hebben gezeten en de weddenschap gewonnen hebben. Dat kon nog feest worden.

"Well, I .. I -" Anna kapte haar zin gelijk af. Waarom moet zíj ernaar vragen? Hij zou toch juist hebben moeten vragen of ze überhaupt iets kon of wilde afspreken, zij toch niet of ze al iets afgesproken hadden? Verward bleef ze Lorenzo aankijken.

''Wat?'' vroeg Lorenzo alsof er niks aan de hand was en haalde zijn schouders op. Levenloos begon hij met zijn lepeltje te kloten.

Anna opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem al gelijk weer. ".. Niks," zei ze toen, met haar glas spelend. "Hoe bevalt het leven zonder sigaretten?" grinnikte ze toen, om het maar over iets anders te hebben.

''I miss them,'' zei Lorenzo op een zielige toon, en trok een pruillip. Dit was dag 2, en hij had nu al hele erge behoefte aan sigaretten, Lorenzo wist zeker dat hij na 3 dagen zou beginnen trillen. (ja dat gebeurt echt das zo eng D: najsf)

Een grijns verscheen op Anna's gezicht. Hij had in ieder geval moeite met volhouden. "Dat zal je leren te zeggen dat je niet verslaafd bent!" grinnikte ze toen. Ook al wist ze nog niet wat ze hem zou laten doen als hij verloor, ze hoopte toch dat ie het deed.