De eetzaal

Nadat Anna snel gegeten had pakte ze haar bord op en liep ze net iets te snel richting de plaats waar het neergezet moest worden, wat ervoor zorgde dat ze tegen Daniel aanbotste en alles kapot op de grond viel. "Gaat goed," grinnikte die. Anna opende haar mond maar sloot hem toen toch weer, waarna ze zich snel omdraaide en nog net niet rende naar de uitgang van de eetzaal. Daniel ruimde het zelf maar op. Alles wat fout kon gaan ging fout. Great.

((ik ga gauw weer van de laptop af xoxoxoxo <3))

In snel tempo gooide Anna de deur dicht en liep ze naar de meisjesslaapzaal toe, just as planned. Ze zou er wel voor zorgen dat ze Lauren niet hoefde te spreken, en als ze al begon te spreken zou ze haar wel negeren.

(sorry ff heel korti k moet gaanD: miss typ ik straks verder!!!)

Een week was al voorbij, maar het voelde niet minder slecht dat ze niet meer met Lorenzo praatte. Het was zo.. saai. Net als eerst, maar dit was het erger omdat ze wist dat het ook anders kon zien. Met een zucht ging ze aan een tafel zitten, ver weg van Daniel dit keer. Hij was nogal.. plakkerig de laatste tijd. Heel irritant.

Lorenzo liep bijna sloffend de eetzaal een en schepte wat eten op, hij liep vervolgens naar Annabelle toen en plofte nonchalant naast haar neer en begon te eten. Hij kon er echt niet meer tegen, dat hij Annabelle amper zag én niet met haar praatte.

Anna schrok toen Lorenzo opeens langs haar kwam zitten en draaide gelijk haar hoofd weg. Ze had beloofd niet meer te praten, maar dan kon hij zelf toch ook wel een beetje meewerken? Pas na een tijdje draaide ze haar hoofd weer terug en besloot ze dat haar belofte niet telde zo. Eigenlijk was het gewoon een excuus om wel te praten. Met haar vork tikte ze een paar keer op de tafel en daarna glimlachte ze kort, zonder Lorenzo aan te kijken. "Hey," was toen toch maar het enige dat ze uitbracht, nog steeds zonder op te kijken. Wat moest ze anders zeggen?

Lorenzo bleef voor zich uit staren en nam een paar hapjes voordat hij ook antwoordde, 'Hey'. Hij nam weer en hap en keek weer naar kleine kinderen die moeite hadden het vlees te snijden, het leek iedere dag ietsje beter te gaan.

Anna staarde een poosje naar haar eten en beet toen zonder het te merken op haar lip. Er was zoveel dat ze wilde zeggen maar tegelijkertijd wist ze niet hoe ze het moest zeggen of wát precies. "Look, I - .." begon ze toen aarzelend. "I really am sorry for last week," zei ze toen zonder op te kijken. Very uncomfortable.

'Hmm.' was het eerste wat uit Lorenzo's mond 'kwam'. 'I've heard that before,' antwoordde hij vervolgens. Hij had niks aan excuses, als je echt sorry was voor iets zou je het als je de tijd kon terug spoelen niet meer doen. Hij wist niet zo zeker of dit bij Annabelle het geval was. Hij wou een reden voor haar gedrag, waarom kon ze het gewoon niet uitleggen?

"I mean it. I really am sorry. What do you want me to do? Turn back time? I'm not a superhero," antwoordde Anna gelijk. Alsof Lorenzo zelf helemaal niks fout gedaan had. Waarom antwoorde hij niet gewoon normaal? Alsof het niet moeilijk genoeg was zonder dit gedrag.

'It wouldn't make a difference, would it?' zei hij zuchtend en nam nog een hap van zijn eten. Hij wou gewoon antwoorden. Was dat zo moeilijk?

"How do you know?" vroeg Anna zo zacht dat het bijna onverstaanbaar was. "I can't turn back time and I will never be able to. IF I could I would sure do but since I can't the only thing I can do is apologize whether you like it or not,' zei Anna zonder te stoppen met praten tussendoor. Sure, ze had echt niet zo gedaan als ze wist hoe het zou eindigen maar er viel niks meer aan te doen nu.

Lorenzo begon op zijn onderlip te 'kauwen' binnensmond dan he, en bleef voor zich uit staren maar hield zich even stil. 'Okay, apology accepted?' zei hij vervolgens. Hij snapte gewoon niet wat het voor nut had om je excuses aan te bieden bij zulke situaties.

"Wow, I almost believed you," zei Anna sarcastisch, met haar vork met haar eten spelend. Hij accepteerde haar excuses niet, fine, then why did he come sit next to her? To ruin her day even more?

'Then what do you want me to say, ha? Geez, Anna .. you can't just ignore me for one whole week and expect me to welcome you back into my arms without any explanations. I might be a boy, but I've got friggin' feelings,' zei hij fronsend, bijna wanhopig en geïrriteerd. Hij weigerde nog steeds haar aan te kijken.

Anna beet weer even op haar lip toen Lorenzo klaar was met spreken maar wist echt niet wat ze erop moest antwoorden. Pas na een poosje leek ze weer te leven en zuchtte ze even. "I really am sorry about that. It was either that or I would say more things I'd regret later."

'Fine, apology accepted, now tell me .. does that change a thing?' vroeg hij en keek haar nu aan. Hij wist niet waarom hij nog steeds zo geïrriteerd was, en wou haar best vergeven maar hij wist dat hij het niet kon vergeten. Dit kon jaren lang door gaan, iedere keer zou er dan iets gebeuren .. ze zouden 1 week niet praten, zij zou haar excuses aanbieden, hij zou het accepteren .. maar wat zou het veranderen? 'I just don't know .. if it's worth it anymore,' zei hij zuchtend en pakte zijn dienblad op en stond vervolgens op. Hij iwst het echt niet. Hij liep naar dat plekje waar je je dienblad kon dumpen en liep vervolgens de eetzaal uit.

DRAMADRAMADRAMADRAMAMAMADRAMAAMDRRARAAMAMAAMA.

Zonder om te kijken toen Lorenzo wegliep bleef Anna voor zich uit staren. Zijn laatste zin bleef maar door haar hoofd heengaan. Pas toen de kantine bijna leeg was schudde ze zichzelf wakker, zette ze haar spullen weg en liep ze de kantine uit, naar buiten toe.

Met een slaperig hoofd liep Annabelle de eetzaal in, waar ze al gelijk tegen Daniel opbotste. Even keek ze omhoog, maar al bijna gelijk draaide ze zich zonder iets te zeggen om en ging ergens zitten, haar armen op tafel met haar hoofd erop liggend. Ze was doodmoe, wat ook helemaal niet zo vreemd was gezien de tijd die ze geslapen had.

Lorenzo kwam met een grote glimlach de Eetzaal binnen gelopen, en schepte wat eten op en ging vervolgens tegenover Annabelle zitten, ''Gooooodmorning, sunshine!'' begroette hij haar grijnzend. Ze zag er doodmoe uit, hijzelf had niet geslapen toen hij terug ging naar zijn slaapzaal en was nog niet super moe.

Zonder echt op te kijken sloeg Annabelle Lorenzo op zijn hoofd. Als ze zo moe was moest je vooral niet zo vrolijk tegen haar gaan doen. "Shut uppppp," zei ze, al klonk het niet bepaald gemeend.

''Ahww, it's nice to see you too!'' ratelde Lorenzo grappend met een brede grijns op zijn gezicht door. Hij nam vervolgens een hap van zijn 'eten', en keek de zaal rond, maar liet zijn ogen uiteindelijk weer terug wandelen naar Annabelle en ze op haar rusten. ''Lekker geslapen, schoonheid?'' vroeg hij, met een scheve grijns op zijn gezicht.

Annabelle schudde haar hoofd - voor zover dat mogelijk was op de manier waarop ze lag. "I didn't really sleep much," bracht ze toen gesmoord uit. Hoe kon iemand zó vroeg zó blij zijn na zo weinig slaap?

''Well, at least that taught you a lesson: Never stay up with Lorenzo,'' antwoordde Lorenzo en nam een slok van zijn water. Hij had besloten geen melk te drinken hier, want dat vertrouwde hij absoluut niet.

"Nooo - I liked it," antwoordde Annabelle gelijk. "It was worth it." Mooi niet dat ze nu elke nacht binnen kon zitten als ze ook.. well.. met Lorenzo buiten kon zitten.

Lorenzo glimlachte, ''Right ..'' Hij gaapte even, en nam toen nog een paar happen. Hij was eigenlijk behoorlijk moe, maar hij zou vanavond wel wat eerder slapen. Niet nu. Niet 's middags.