Random het gebouw heen~

Lorenzo haalde zijn wenkbrauwen even verbaasd op, ookal kon ze dat niet zien .. het was gewoon een gewoonte, iets dat automatische ging. '.. Err, thanks. Ik ben beledigd.' zei hij grijnzend en keek op naar boven. 'Je gaat spijt krijgen, geloof me.' zei hij zuchtend en ging zelf ook weer zitten.

'I don't know the word regret.' zei ze. Ze ging languit liggen, maar had er geen erg in dat ze op een soort heuvel lag, dus rolde ze naar beneden, steeds sneller. 'Auw.' klonk het heel zacht toen ze uiteindelijk tot stilstand kwam.

Lorenzo schoot even in de lach en stond toen snel op, 'Are you alright?' fluisterde hij toen naar haar toe en probeerde naar een gestalte te zoeken in het donker, 'Waar ben je?' vroeg hij toen hij haar niet echt kon vinden.

Lauren stond gepijnigd op en probeerde weer omhoog te klimmen. 'Ehh.. hier ergens. En wie zet er hier nou weer een heuvel neer?' Zei ze, al klimmend.

(( niet echt klimmen, meer ehhh moeilijk lopen want het is maar een heuvel, right? ))

'Haha, geen idee ..' zei Lorenzo lachend en zag eindelijk een gestalte lopen en stak zijn hand uit. 'Als je mijn hand kan zien pak 'm vast ..' zei hij vervolgens.

Lauren pakte zijn hand aan, die ze nog net kon zien en klom het laatste stukje omhoog. 'En tóch horen daar geen heuvels.' zei ze. Zacht begon ze te zingen, zomaar een liedje. Ze miste haar bandje in de garage, eigenlijk miste ze dat nog erger dan haar ouders. Al klinkt dat raar.

~ New!

Lorenzo stapte zelf ook naar buiten, en plofte toen op de grond. Tot nu toe verliep het best goed.

Anna liep gewoon achter Lorenzo aan en ging toen tegenover hem zitten. "So what do you wanna talk about?" vroeg ze toen. 'Don't bother telling me I was wrong I've heard that enough now," zei ze toen maar gelijk erachteraan.

Lorenzo begon wat aan het gras te plukken en keek naar het gebouw, 'Gewoon, wat er is gebeurd enzo,' zei hij nonchalant en keek haar even aan.

"Wat is er gebeurd wanneer?' vroeg Anna die er niks meer van snapte. "Ik heb het negeren uitgelegd, wat is er nog meer?"

'Jouw gedrag in het algemeen, mag je me niet ofzo?' vroeg hij en keek haar nu goed aan. Hij wou antwoorden, simpele en goede antwoorden. Dat was toch niet teveel gevraagd?

"I did like you," antwoordde Anna gelijk. "I still do actually. I think. But what does it change?" herhaalde ze Lorenzo's woorden van die middag. Alsof hij zelf niet snapte dat hij hem wel mocht. Was dit een grap ofzo?

'It changes a lot,' antwoordde hij en wachtte eerst met antwoorden. 'Dit gedoe begon met jij bot doen tegen mij, remember?' zei hij triomfantelijk en keek haar nog steeds aan.

"It doesn't really help if you keep blaming me for everything," antwoordde Anna gelijk na Lorenzo's opmerking. Hij had gelijk, ze was ermee begonnen. Maar dat hoefde hij niet tig keer te herhalen. "Now tell me, what does it change?" vroeg ze daarna. "You couldn't really think I didn't like you.

'Sure I could, easily. If you put yourself in my position you'd understand,' zei hij dood serieus en keek haar door zoekend aan. Het zou hem anders niks verbazen, als zij hem echt niet mocht. Hij wou het gewoon weten, anders zat hij zijn tijd gewoon te verspillen het goed te maken.

"You could've just asked," antwoordde Anna met een "duh"-gezicht, alhoewel Lorenzo dat toch niet kon zien. "Would I've come with you if I didn't like you?" vroeg ze toen na een poosje.

'Yeah, who knows .. maybe to snitch on me as well .. I dunno,' antwoordde hij zelf ook gelijk, zonder na te denken, 'Not that I would expect you to do so ..' voegde hij er toen sne aan toe.

"Oh gee, thanks for trusting me so much," zei Anna sarcastisch. Als zijn plan was om het goed te maken deed hij dat wel op een hele rare manier.

'It was an answer on your question! And I said I didn't expect you to do so which means I trust you!' verdedigde hij zichzelf en grijnsde even.

"I almost believed you," mompelde Anna onverstaanbaar, met haar hand gras uit de grond trekkkend. "If you trust me so much, why don't you forgive me? Like, REALLY forgive me. You didn't mean anything you said this morning I'm sure."

Lorenzo zuchtte even. Hij wou het haar best vergeven maar wat nou als ze weer hetzelfde ging doen? Hij keek haar even een poosje aan en knikte toen, 'Okay, I forgive you ..' zei hij daarna aarzelend.

Anna glimlachte kort. Erg zeker klonk Lorenzo niet, eerder niet zelfs. Maar wat zou ze ermee opschieten het hem nog een keer te laten zeggen? Als hij het dit keer niet meende deed hij dat de keren erna zeker niet doen. "Anything else?"

'Nope,' zei Lorenzo nonchalant en stond vervolgens op. Hijzelf was nog niet moe, maar hij wou Annabelle hier niet langer houden, anders zou hij zich schuldiig gaan voelen als ze morgen erg moe was.

"Did I say I wanted to leave right now?' vroeg Anna zonder Lorenzo aan te kijken, omdat dat in het donker toch geen zin had. Als het echt goed was had ze helemaal geen behoefte om naar binnen toe te gaan nu.

'Err, no but it sounded like it,' antwoordde Lorenzo en ging weer zitten waar hij zat en haalde vervolgens zijn sigaretten uit zijn zak, en stak er een op.