Random het gebouw heen~

"Did I have any other choice? You didn't want to talk to me, remember?" antwoordde Anna gelijk. Sure, ze kon met Kirsten praten, maar die had het alleen maar over Jasper en daar had ze ook geen zin in!

'Well yeah, you always have choices .. but err, I get the point,' zei hij en keek weg. Hij had liever dat ze tegen helemaal niemand praatte dan Daniel, hij had zo'n hekel aan hem door dat hele geval.

"I'm sorry," zei Anna terwijl ze een verontschuldigend gezicht trok. 'I didn't like talking to him anyway if that makes you any happier,' ging ze daarna verder.

Lorenzo schudde zijn hoofd glimlachend en keek haar weer aan, 'Don't be.' zei hij toen en keek weer weg. Hij wist niet waarom er nog steeds een zwaar gevoel in hem zat, en of dat te maken had met Daniel maar het moest weg. Het was gemeen! : (

"What's wrong?" vroeg Anna na een tijdje niks meer te hebben gezegd. Lorenzo zag er nou niet bepaald uit alsof hij blij was; eerder niet zelfs. En ze had toch niks verkeerd gezegd, of wel? Eerder was hij juist wel blij.

'Nothing,' antwoordde Lorenzo gelijk en glimlachte, het was een wat verzwakte glimlach maar gelukkig kon Annabelle dat niet zien in het donker. Hij begon vervolgens weer aan het gras te plukken en keek weer op naar de sterrenhemel. Soms zeiden stiltes inderdaad genoeg.

"Then why don't I believe you?" vroeg Anna gelijk na Lorenzo's antwoord. Het was overduidelijk dat er wel iets was, alleen wilde Lorenzo het om de een of andere reden niet vertellen.

''Coz you have trusting issues!'' antwoordde Lorenzo en keek haar even met een halve grijns aan en keek toen gelijk weer op naar de sterrenhemel. Er zaten niet veel sterren, en het was nogal bewolkt, op lekker weer kon je morgen dus niet rekenen.

"Says who? The one who doesn't want to tell me about what's bothering him?" vroeg Anna half spottend. Het was toch niet zo moeilijk om te vertellen wat je dwars zat, al was je een jongen?

''There is nothing wrong!'' zei Lorenzo verdedigend en keek haar half fronsend aan, ''Soms zit je gewoon even ergens met je gedachten, en dat zijn niet altijd happy-yappy gedachten.'' voegde Lorenzo er toen aan toe en keek haar even een tijdje aan maar keek toen weer op naar de sterrenhemel. Jongens waren niet goed in praten over hun gevoelens, en Lorenzo haatte het ook nog. Zijn gevoelens hield hij liever voor zichzelf, als hij ze probeerde uit te leggen klonk het allemaal zo wijferig. Blegh.

"Okay fine, then you don't tell me what's bothering you,' antwoordde Anna lichtelijk geïrriteerd, waarna ze op haar buik ging liggen en voor zich uit staarde, aan het gras plukkend. Wat hij kon, kon zij ook. Als hij niet normaal ging praten deed zij dat gewoon ook niet.

''Oh, come off it! Not again ..'' zei Lorenzo zuchtend en keek even naar Annabelle's achterhoofd. Ze dwong hem bijna om het te vertellen.

"What?" vroeg Anna alsof er niks aan de hand was. Why didn't he just tell her what was bothering him? Eerst deed hij normaal, en pas na een tijdje deed hij.. zo. Dus wat het ook was het was pas hier begonnen en ze had het recht om te weten wat het was.

''Never mind,'' antwoordde Lorenzo zuchtend en bleef haar aankijken, well haar achterhoofd really. ''Heb je nooit iets met Daniel gehad dan? In het verleden ofzo?'' vroeg hij toen, puur uit interesse.

"No, never," antwoordde Anna alleen maar. Alleen al de gedachte aan haar en Daniel samen.. ze moest er niet aan denken. Hij was creepy, echt iets voor Lauren, ze leken wel wat op elkaar.

Lorenzo knikte alleen maar, ookal kon Annabelle dat niet zien. Hij staarde nog steeds naar de sterrenhemel.

Ook al had Anna niet verwacht dat Lorenzo nog zou antwoorden, toch voel het nogal raar dat het opeens stil was. Met een lichte zucht plukte ze nog wat aan het gras voor haar neus. "So you and Lauren..?' vroeg ze toen maar naar een tijdje voor de zekerheid. Misschien hadden ze wel echt wat met elkaar na de laatste keer dat ze buiten waren, you never know.

''Totally on, for a verrrrry long time! Didn't you know? We were even nominated for the best couple of the year,'' antwoordde Lorenzo droog (en sarcastische), maar de sarcasme kon je helaas niet horen.

Het bleef een poos stil voor Anna antwoordde. "Oh," bracht ze toen na een tijdje alleen maar uit, waarna ze op de zijkant van haar lip beet. "Maybe I should go," zei ze daarna maar, waarna ze weer rechtop ging zitten. Als Lorenzo met Lauren was kon hij beter hier met haar gaan zitten.

Lorenzo keek verbaasd op, en trok zijn wenkbrauwen ook op. ''Why? Getting tired?'' vroeg hij, omdat hij niet eens dacht dat ze dat echt geloofde. Het mocht dat niet sarcastische klinken, but the way he said it would've made it clear that he didn't mean it.

"Yeah, I guess," loog Anna omdat ze geen zin had om de waarheid te vertellen. "Maybe you should ask Lauren to stay with you next time. I don't think she'll be happy to hear you spent your night with me."

''Why would she be bothered about that?'' vroeg Lorenzo., nog steeds ontzettend verbaasd door Annabelle's plotse gedrag. ''Why are you pulling Lauren back into this cversation?''

"I didn't!" antwoordde Anna, gelijk harder pratend om zich te verdedigen. Pas daarna praatte ze weer zachter. "You started talking about Daniel why can't I ask you about Lauren. Really, it's better if I go. If Lauren finds out you won't be a couple any longer I guess."

''Since when are Lauren and I a couple?!'' vroeg Lorenzo dood vrbaasd. Ze had hem toch niet egt (hihi) geloofd? ''I do'nt want you to go!'' voegde hij eraan toe.

Anna's mond viel letterlijk open van verbazing. "But you said -" begon ze. "And I -" Okay, dit was verwarrend. "How am I supposed to believe you when you don't even tell me the truth," antwoordde ze met een zielig gezicht.