Strafhok!!!!~

'Stop calling me that!' zei Lorenzo kwaad terug en stapte toch naar binnen. Hij bevond zich op dit moment in een klein kamertje met een aantal dingen, maar het eerste wat hem opviel was een kast die openstond met allemaal grote en kleine spijkers naar binnen geschroefd. Lorenzo wist eerst niet wat hij moest zeggen en keek daarna Annabelle verslagen aan, 'W-wat moet dit voorstellen?' vroeg hij toen verslagen.

"Ik zei toch: er is niks hier," zei Anna, ook kwaad aan het worden. "Ga nu maar hier weg voordat Miss Matthews ons hier betrapt." Snel liep ze het hok weer uit en wachtte ze tot Lorenzo er ook weer uit kwam. Eigenwijs geval.

Toen Annabelle weigerde hem te vertellen wat dit moest voorstellen liep Lorenzo naar de kast toe, en bekeek hem nauwkeurig. Het was een kast waar iemand net in kon staan, en als je hem dicht deed amper - eigenlijk helemaal niet - in kon bewegen. Hij legde zijn vinger over een van de schroeven; het was niet heel puntig .. maar als je in slaap zou vallen zou het niet al te prettig zijn, ook waren alle schroeven erg roestig.

Als Miss Matthews hen hier betrapte zat Lorenzo zélf in het strafhok. Of zijzelf, zij leidde hem rond. Toen Lorenzo niet leek te komen stapte Anna weer naar binnen toen en probeerde(ja ik moag niet voor u praten eh) ze hem aan zijn arm mee naar buiten te trekken. Hoe sneller hoe beter.

Lorenzo liep eerst een stukje mee maar trok toen zijn arm terug; 'Als je me nou gewoon uitlegt wat dit moet voorstellen, loop ik zelf de deur uit. Want ik denk niet dat dit is wat ik denk dat het is.' zei hij en keek haar fronsend aan. .. Dat kan gewoon niet ..

"Fine,' zei Anna kwaad. "Als je maar niet denkt dat ik je help als Miss Matthews je ziet." Het was zijn eigen schuld als ze hem zag, ook al zou Miss Matthews haar waarschijnlijk ook beschuldigen. "Wat denk je dan dat het is, mhh?" vroeg ze kinda bitcherig.

'I asked you the question first.' zei Lorenzo koppig en keek haar nog steeds fronsend en afwachtend aan. Waarom deed ze nou zo moeilijk? Gewoon antwoord geven was toch niet zo moeilijk? Blimey .. all this fuss for nothing ..

"Geloof me, dat wil je niet weten," zei Anna, waarna ze Lorenzo probeerde mee te krijgen uit de deur. Waarom was dat kind zo enorm koppig? Hij kon toch ook gewoon meekomen en verder zijn mond houden? Hij veroorzaakte alleen maar problemen.

Lorenzo trok weer zijn hand terug, 'Waarom doe je zo moeilijk? Je ziet toch dat ik het wil weten? Ik kom er vroeg of laat toch wel achter, so why not tell me now?' zei hij en keek haar nog steeds fronsend aan.

Anna zuchtte kort en lichtelijk geïrriteerd. "Het is wat je denkt dat het is. Nou blij?" Snel trok ze hem nog een keer mee. Ze hadden echt problemen als Miss Matthews nu kwam - het was ook al 11 uur geweest merkt ze.

Lorenzo liet zich dit keer meetrekken, 'Dus het is een strafhok?' zei hij toen heel casual en keek nog even een keer achterom en keek Annabelle daarna vragend aan, 'Dat meen je niet?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen.

"Nee het is een opbergkast met spijkers," zei Anna sarcastisch. "En nu moeten we heel voorzichtig naar boven toe - wat door jouw nieuwschierigheid waarschijnlijk al te laat is - want Miss Matthews is aan het controleren. En ik neem aan dat je het hok niet uittesten wil?"

Op de laatste vraag antwoordde Lorenzo niet omdat het waarschijnlijk toch als een retorische vraag was bedoeld, en keek Annabelle nog steeds aan en trok zijn hand terug, maar bleef doorlopen. 'We'll survive,' zei hij en liep vervolgens de eerste trap naar boven voorzichtig op.

"Get to know her better and you'll know we won't," fluisterde Anna voorzichtig, al hoopte ze dat het wel zou lukken. Ze was altijd op tijd op haar kamer, altijd. En nu was er een nieuwe jongen die het gelijk al liep te verzieken. Great. "Ik hoor haar hierboven ergens," fluisterde ze nog eens.

'Jongens dormity is aan de linkerkant, toch?' fluisterde Lorenzo en probeerde goed te luisteren of hij iets kon horen. 'Is she still up there?' vroeg hij daarna en liep nog een paar traptreden rustig en voorzichtig op.

Anna knikte alleen maar en liep toen voorzichtig door. "Als ze al gecontroleerd heeft hebben we een probleem. Ze telt elk persoon na." Wat een kreng was het ook. Gewoon erop uit om mensen in het strafhok te zetten. Dat ze er zelf maar een keer inging.

'Duurt dat niet veel te lang?' vroeg Lorenzo fluisterend, en liep ondertussen nog een paar traptreden voorzichtig op. Het was gewoon ziek. Ja, het was normaal om na te tellen .. maar zij kickte er zeker op om mensen in het strafhok te dumpen. Wat een ziek mens was het ook.

"Do you really think she cares?" fluisterde Anna zonder om te kijken of te stoppen met lopen. Dit was een van de enige dingen waar Miss Matthews geen vast ritme voor had, het natellen. Ze begon telkens bij een andere slaapzaal en het enige wat ze nu konden doen was hopen dat ze nog niet op die van hun geweest was.

Lorenzo antwoordde hier niet op, omdat het volgens hem weer een retorische vraag was en liep nog wat trappen op tot ze helemaal boven waren. 'En nu?' vroeg hij fluisterend aan Annebelle, en luisterde ondertussen goed om zich heen.

"Luisteren waar het geluid vandaan komt," fluisterde Anna. Ze wilde hem eigenlijk allemaal verwijten maken, dat het zijn schuld was dat ze misschien gepakt zouden worden en dat door zijn eigenwijze gedrag hij nog veel vaker in de problemen zou komen. Maar dit was alles behalve een goed moment. "Het is te stil."

'Ja, wat wilt dat dus zeggen?' vroeg Lorenzo een tikkeltje geïrriteerd en keek om zich heen. Zover hij kon zien waren de gangen leeg, en liep er geen levend wezen rond. Hij keek daarna om naar Annabelle en keek haar geduldig en afwachtend aan, hij wachtte eerlijk gezegd op een teken dat hij het veilig was om te gaan.

Anna negeerde de vraag van Lorenzo en liep voorzichtig de gang in. Miss Matthews was aan het controleren, dat kon niet anders. Maar in welke slaapzaal? Er was nergens iets te horen - laat staan te zien. Hoe moesten ze ooit te weten komen of de kust veilig was?

'Just take the risk ..' fluisterde Lorenzo, en keek even om zich heen tot hij het bordje had gevonden; Boys dormity ->

"You don't understand.." zuchtte Anna zacht. "Binnenkomen terwijl ze in je slaapzaal is, is nog erger dan gewoon wegblijven." Miss Matthews was echt zo iemand die je aan de andere kant van de deur heel stilletjes stond op te wachtend, wachtend op een kans om je te straffen. Om je pijn te doen. Om zichzelf beter te doen voelen.

'Weet jij iets beters dan? Come off it, wat wil je doen? In de WC's slapen?' vroeg Lorenzo, en merkte dat hij een beetje chagarijnig, en bot begon te reageren. 'Niet lullig bedoeld, but I don't think we have any other choice .. do we?' zei hij en keek weer naar de lege gangen.