Restaurant

Met Evelyn aan zijn arm liep Lorenzo trots The Belfry binnen om 2 dingen te vieren: ze waren vandaag precies 1 jaar samen en Lorenzo was eindelijk met Evelyn gaan samenwonen. Hij had een pak aan en zijn haar was keurig naar achteren geborsteld. Evenlyn had haar nieuwe rode jurk aangetrokken met haar zwarte hakken waardoor ze nog maar ietsje korter dan hem was. ''Heb ik je al verteld dat je er prachtig uitziet?'' fluisterde hij in haar oor en drukte daarna een kus in haar nek. Toen ze eindelijk aan de beurt waren begeleidde hij haar naar hun tafel naast het raam, waar Evenlyn hem met een grote glimlach bedankte.

Annabelle werkte al bijna drie jaar in The Belfry, maar dit was toch wel een van de drukste dagen die ze had meegemaakt. Niet alleen om het aantal gasten dat in het restaurant zat, ook om de soort bestellingen die ze maakten. Allemaal ingewikkelde gerechten, allemaal volledig driegangenmenu.. De keuken was een ravage en de gestresste werknemers die er rondrenden maakten het er niet beter op. Je zou zeggen dat Anna geluk had met het feit dat ze vooral gasten moest ontvangen, bestellingen moest aannemen en drankjes moest bijvullen, maar dan had je het toch fout. Er was geen moment dat Annabelle stil kon staan tussen bestellingen door en de klanten waren lastiger dan ooit. Ze was bijvoorbeeld al drie keer met hetzelfde gerecht naar een gast gelopen omdat er telkens iets 'niet goed' was, ja hoor. Daar geloofde ze dus niks van, maar dat kon je de gast natuurlijk niet vertellen. Ze was dan ook blij dat er eindelijk een jong stelletje aan tafel was geschoven. Normaal haatte ze dat kleffe gedoe, maar meestal waren dit soort gasten tenminste niet zo lastig. In haar haast merkte ze dan ook totaal niet op dat ze de jongen zou moeten kennen. Haar ogen waren ook niet echt op hem gericht nu.
'Heeft u al een keuze kunnen maken?' vroeg Annabelle, gevolgd door een glimlach zo lief mogelijk voor dit moment. Tja, de irritaties liepen hoog op bij haar maar aardig blijven moest ze sowieso.

''Weetje al wat je gaat hebben?'' vroeg Evelyn hem terwijl ze haar eigen menukaart bestudeerde. Hij had voor hen beiden al wat wijn ingeschonken, en knikte toen. ''Ja, ik ga denk ik toch wel weer voor de biefstuk,'' antwoordde hij grijnzend, en kreeg een hoofdschuddend antwoord van haar. Het was ook omdat hij vrijwel altijd wel de biefstuk had. Geen minuut later zag hij uit zijn ooghoek een serveerster aangekomen, en pakte hij zijn menukaart op. Zijn ogen waren nogsteeds gericht op Evelyn, en gaf haar een blik dat ze moest opschieten. Het was ook pas toen hij haar stem hoorde, dat hij opkeek naar de serveerster. Even dacht hij dat hij gek was geworden, of dingen aan het horen was, maar haar stem zou hij toch wel altijd herkennen. Altijd. Uit schok was hij helemaal klungelig geworden en liet zijn glas wijn omvallen. ''Shit!'' vloekte hij hardop, en Evelyn begon gelijk te lachen.

Zodra de jongen begon te praten ging alles opeens heel snel. Annabelle herkende zijn stem, maar dacht dat ze zich dingen aan het verbeeld was. Toen ze echter zijn gezicht zag, en nu de stem die erbij hoorde had gehoord kon ze er echter niet omheen. In shock bleef ze naar zijn gezicht staren, de bestelterminal nog in haar handen, de wijn over de tafel vloeiend. Ze had het niet eens door. Haar collega's daarentegen wel. Binnen tien seconden stond Jules opeens naast haar. 'Anna?! Wat-' Jules kapte zijn zin af toen hij doorkreeg dat het beter was om eerst de klant te helpen. Ze konden nu geen tijd verliezen. 'Sorry, meneer. We zorgen er meteen voor dat het allemaal opgeruimd wordt. Uiteraard zullen wij u ondertussen plaats laten nemen aan een andere tafel, zodat u niet hoeft te wachten,' legde hij met een glimlach uit, de stress in zijn toon amper hoorbaar. 'Toch, Anna? Zou jij mevrouw en meneer naar een nieuwe tafel kunnen begeleiden?'
Anna, die eindelijk weer een beetje terug op de wereld was knikte snel. 'Ja,' bevestigde ze, met moeite een glimlach op haar gezicht laten verschijnen. 'Volgt u mij maar.' Zonder nog naar Lorenzo te kijken draaide ze zich om, waar ze een nieuwe werknemer al met schoon tafelkleed zag aankomen. Dit kon niet waar zijn.

''Wait-'' maar nog voordat Lorenzo zijn zin kon afmaken was Annabelle al weggelopen, en als een soort van atomisme liep Lorenzo achter haar aan en vergat Evelyn, die niet veel later naast hem begon te lopen en zijn hand vastpakte. Zijn hart bonsde iets sneller en harder dan nog geen 4 minuten eerder, en alles leek zo snel maar tegelijkertijd sloom te gaan. Flashbacks van 5 jaar geleden speelden weer in zijn hoofd. Hij trok Evelyn tegen zich aan, alsof zij nog het enige bewijs van realiteit was, dus hij zou zich eraan aanklampen - hoe dan ook.

Annabelle had tijdens het lopen tijd gehad om een beetje te kalmeren, maar deze minuut werkte juist verkeerd. Ze kon niet geloven dat Lorenzo hier was, dat kon niet. Des de groter was de schok toen ze zich omdraaide, opnieuw. 'Juist..' stamelde ze een beetje zenuwachtig. 'Jullie mogen hier plaatsnemen, voor nieuwe wijn wordt gezorgd.' Snel glimlachte ze liep ze weer weg - om zich na een paar tellen weer om te draaien. Dat was waar ook. De bestelling. 'Oh- ohja.. Had u al een keuze kunnen maken of zal ik eerst even nieuwe wijn halen voor u?' Alsjeblieeeeeeeeeeft kies nu gewoon, alsjeblieft.

Evelyn was gelijk gaan zitten, en Lorenzo besloot haar voorbeeld te volgen en nam ook plaats. Hij zag dat ze haar mond al had opengetrokken, maar nog voordat ze iets kon zeggen had Lorenzo al een beslissing gemaakt. ''De wijn graag,'' antwoordde hij, met een ietwat schorre stem. Ja, hij had zo snel mogelijk wat te drinken nodig - alcoholisch ook nog. Evelyn trok even een fronsend gezicht naar hem, maar die negeerde hij. Hij schonk Annabelle een halfhartige glimlach, en begon daarna met zijn servet te frutselen.

Annabelle knikte maar wat, mompelde iets wat leek op 'het komt er zo aan', en draaide zich daarna opnieuw om om de wijn te gaan halen. Eenmaal in de keuken aangekomen liet ze zich meteen tegen de muur aanrusten, terwijl ze de gebeurtenis van zo even geleden probeerde te verwerken. Ze had Lorenzo in geen jaren meer gezien, ook niet verwacht dat ooit nog te doen. Schrijven naar het weeshuis had ze wel kunnen vergeten, haar brieven zouden toch niet aankomen. Hun contact was abrupt tot een einde gekomen, maar dat had niet betekend dat Anna hem zomaar vergeten was. Integendeel. Lorenzo was het beste wat haar ooit overkomen was en ze had het er nog jaren moeilijk mee gehad dat ze hem had moeten verlaten. Voor hem was ze zelfs graag in het weeshuis gebleven. De laatste tijd was het beter gegaan, had ze zo nu en dan zelfs een vriendje gehad. Haar leven was zelfs beter dan ooit! Maar nu ze Lorenzo zo plots zag leek het net alsof alle gevoelens van 8 jaar geleden in een keer terugkwamen, en het maakte haar misselijk. Het duurde dan ook een poosje voor ze zichzelf had weten te kalmeren en terug was gelopen naar de tafel, samen met de wijn.
'Uw wijn,' zei ze, terwijl ze de wijn in de wijnkoeler plaatste en de bestelterminal weer tevoorschijn toverde. 'Wat had u graag te eten gehad?' Ze moest gewoon het meisje zoveel mogelijk aankijken en Lorenzo's blik ontwijken. Dat was het beste. Zo kwam ze het wel door.

Toen Annabelle wegliep leek het alsof Lorenzo weer normaal kon ademen, en leunde tegen zijn stoel aan terug hij een diepe trek lucht nam. Evelyn praatte gewoon door, en toen ze merkte dat hij zich wat vreemd gedroeg trok ze een wenkbrauw op en leunde ze naar voren. ''Gaat het wel een beetje, Renzo?'' vroeg ze hem en gaf hem een eigenaardige blik. ''Huh?'' zei Lorenzo en probeerde te glimlachen. ''Natuurlijk, waarom zou het niet gaan?'' grijnsde hij en schonk zichzelf wat wijn die hij gelijk weer opdronk. ''Hey, Renzo doe eens-'' nog net voordat Evelyn door kon gaan zag ze Annabelle aankomen en herstelde ze zichzelf. Evelyn vertelde haar vervolgens wat ze wilden, terwijl Lorenzo zichzelf nog een glas wijn schonk en het gelijk weer opdronk. Ja, alcohol was zeker wat hij nu even nodig had. Zijn ogen gleden overal maar nergens in de beurt van Annabelle.

Annabelle noteerde de bestelling zonder ook nog maar een keer naar Lorenzo te kijken, glimlachte haar serveerdersglimlachje nogmaals en liep daarna de keuken weer. De bestelling werd automatisch doorgegeven, maar dat was ook niet waarom ze de keuken ingelopen was. 'Maria, je MOET een tafeltje van me overnemen, alsjeblieft,' smeekte ze. Het meisje wierp haar een nogal vreemd blik toe. 'Anna, we doen niet aan wisselen, dat weet je. Het fijne van dit restaurant is dat de gasten continu geholpen worden door dezelfde serveerder of serveerster zodat-' 'Dat weet ik! Maar alsjeblieft, ik kan dit niet aan!' Haar collega snapte er niks van. Anna wilde nooit tafels afslaan, maakte niet uit hoe lastig de klanten waren. 'Nee, Anna, dat kan ik echt niet doen. Het spijt me, maar als baas het hoort..' 'Geloof me nou, hij hoort er niks van! Hoe zou hij dat moeten-' 'ANNA, MARIA, wat DOEN jullie?! Jullie kunnen niet zomaar gaan praten verdomme, het stikt van de gasten! Naar binnen, NU' De stem van een van haar mannelijke collega zorgde ervoor dat ze zich kapot schrok, maar al snel was ze weer het restaurant ingelopen om een ander tafeltje te gaan helpen. Het duurde vast nog wel even voor het gerecht van Lorenzo klaar was.
Lorenzo.. Dit kon gewoon niet waar zijn.

Lorenzo was alweer nog een glas aan het schenken toen Evelyn zijn pols beetpakte en hem verward aankeek. ''Wat ben je aan het doen?'' vroeg ze hem, en de verwarring was zichtbaar in haar stem. Ze liet hem vervolgens los en zuchtte. Lorenzo zuchtte en knikte vervolgens. ''Je hebt gelijk, sorry,'' zuchtte hij en nam een slok van zijn wijn. ''Ik denk dat ik gewoon nerveus ben ofzo, ik weet niet..'' mompelde hij en keek even weg om te kijken of Annabelle in de beurt was. ''Nerveus? Hoezo?'' vroeg Evelyn hem verward en keek wat geërgerd toen ze zijn volle aandacht niet had. ''Ik wil vanavond gewoon speciaal maken,'' glimlachte Lorenzo en pakte haar handen vervolgens vast. ''Vanavond is speciaal,'' antwoordde Evelyn geruststellend, en een gelukzalig glimlachje vormde op haar gezicht.

Nog nooit had Annabelle zoveel geblunderd op een avond. Verkeerde bestellingen afgeven, struikelen over haar woorden, bestellingen fout doorgeven.. Nu had ze het zelfs voor elkaar gekregen een heel dienblad met volle glazen te laten vallen op de grond. Het was al een ravage voor dit ongelukje, maar nu had ze het nog tien keer zo erg gemaakt. En er was natuurlijk niemand die haar kon helpen, want iedereen was hartstikke druk bezig. Dit kleine feit zorgde ervoor dat Annabelle nu op haar knieën zat om het glas te kunnen opruimen en alles schoon te maken. De stress was absoluut niet goed voor haar, tranen stonden in haar ogen maar ze probeerde het een beetje weg te werken door snel met haar ogen te knipperen zo af en toe. Natuurlijk voelde ze van alle kanten ogen in haar rug prikken, maar er was maar een tafeltje waar ze zich zorgen over maakte. Wat moest hij wel niet van haar denken? Dat ze dan helemaal NIKS kon goed doen? Zelfs deze simpele dingetjes gingen al fout. In plaats van dat ze zorgde dat het werk verminderde maakte ze de drukte juist veel erger. Het was dan ook geen verassing dat ze opeens een stem in haar oor hoorde fluisteren. 'Anna, zodra je klaar bent wil Seth je even spreken.'
Alsof het allemaal niet erger kon. Seth, de leider van het restaurant vandaag, die haar wilde spreken. God moest haar wel haten vandaag, wie kreeg het voor elkaar om zoveel ongeluk te hebben op één avond? Er was maar een klein voordeel: dan was ze even van Lorenzo's tafel verlost. Helaas misschien ook meteen van haar hele baan.. Ze zouden haar hierom toch niet ontslaan?! Dat kon niet, ze deed haar werk normaal juist heel goed.. toch?

Lorenzo zuchtte opgelucht dat hij op tijd een excuus had opgemaakt, en nja, het was geeneens echt opgemaakt, hij was echt nerveus. Alleen natuurlijk niet voor de reden dat hij Evelyn had verteld. Het kabaal en gekletter van glazen had iedereens aandacht wel gekregen, dus Evelyn en Lorenzo keken allebei op en Lorenzo zag meteen dat het Annabelle was. Hij had de grootste neiging om op te staan en haar te gaan helpen, maar die moest hij natuurlijk onder bedwang houden. Hij wierp wat mensen die het meisje wat kwaad aankijken geïrriteerde blikken, en probeerde zich toen te concentreren op Evelyn. ''Hey, is dat niet onze serveerster?'' merkte ze toen op. Great.

Het duurde nog een hele poos voordat Annabelle eindelijk alles opgeruimd had, en voor haar gevoel duurde het zelfs nog veel langer. Dat alle gasten naar haar aan het staren waren was tot daar aan toe, maar dat Lorenzo alles had meegekregen, dat hij zou denken dat ze helemaal niks goed kon doen.. Waarom moest hij dan ook uit het niets in het restaurant verschijnen? Waarom juist DIT restaurant, van alle restaurants die er waren in godsnaam?! Snel dweilde ze de laatste restjes drank op de grond op en liep daarna zonder om te kijken terug naar achter, om maar meteen door te gaan naar het gesprek. Hoewel ze natuurlijk geen complimentjes verwachtte vond ze het nog steeds vreselijk om te horen dat ze vandaag niet zo blij met haar waren en toen ze moest uitleggen hoe het kwam verzon ze maar een verhaal in de trant van 'ik heb mijn dag gewoon niet'. Tot haar verbazing was de uitkomst van het gesprek wél beter dan verwacht. Ze werd niet ontslagen, nee, ze werd van afdeling verplaatst. Iemand van de keuken werd in haar plaats het restaurant in gestuurd terwijl Annabelle moest helpen in de keuken. Normaal zou ze dit vreselijk vinden, maar nu betekende het ontstappen van Lorenzo.
Lorenzo.. Hij had een vriendin. En het was ook nog eens geen lelijk meisje, ohnee, maar ze had ook niet anders verwacht van hem. Hij zou waarschijnlijk iedereen kunnen krijgen als hij wilde. Ze herinnerde zich de tijd met hem in het weeshuis nog als gisteren. Iets in haar had dan ook graag weer met hem gepraat, maar ze wilde echt niet dat al de gevoelens die ze eindelijk een beetje weggestopt had weer omhoog zouden komen. Ze was over hem heen geraakt, maar als ze nu weer met hem zou praten.. Ergens vroeg ze zich af hoe hij zich gevoeld had nadat ze vertrokken was, hoe het met hem gegaan was. Hoelang hij nog in het weeshuis gebleven was.. maar het was beter dat ze zich gewoon stilhield tegenover hem. Hij zou gewoon weer vertrekken straks en dan zou ze hem nooit meer zien. Zoals het ook hoorde.

''Nou, gaat lekker vandaag,'' grijnsde Evelyn en keek naar Annabelle die nu alweer vertrokken was. Lorenzo knikte wat afwezig, en liet zijn gedachten weer naar het weeshuis lopen. Nadat Annabelle was vertrokken leek alles erger te worden en elk minuut sleepte zich voort. Het was niet dat er al te veel aan het weeshuis was veranderd, integendeel, de veranderingen waren juist positief, maar het was alsof Annabelle zijn hoop voor een helder toekomst was, en toen zij hem had verlaten was dat er gewoon niet. Hij bleef uren in bed liggen, weigerde naar sommige lessen te gaan en veroorzaakte veel chaos tot hij eindelijk 18 werd en het plekje mocht verlaten. Net zoals Annabelle hem had verlaten. Hij slikte een brok weg en nam nog een paar slokken van zijn wijn. ''Hey, weetje zeker dat het wel gaat?'' vroeg Evelyn hem na een korte stilte met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht. ''Ja,'' antwoordde hij en ging rechtop zitten. Niet veel later kwamen hun gerechten aan en begonnen ze te eten terwijl Evelyn weg kletste over hun nieuwe appartement. Het was een prachtig appartement, echt prachtig, en alles leek zo goed te gaan tot.. tot Annabelle verscheen.

Elke minuut die voorbij tikte leek wel uren te duren. Had Lorenzo haar eigenlijk wel gemist? Jarenlang had ze gehoopt hem terug te zien, en net nu ze had geaccepteerd dat dat toch niet gebeuren ging was hij daar. Iets in haar wilde het contact van jaren geleden terug, al was het maar gewoon als vriend.. Maar wie hield ze daarmee voor de gek? Ze zou zichzelf alleen maar pijn doen als ze met hem zou afspreken, alleen vrienden was voor haar niet meer genoeg, daar was ze zeker van. En aangeziwen Lorenzo een vriendin had zat meer er ook niet in. Daarbij waren ze waarschijnlijk allebei heel erg veel veranderd - en wie weet konden ze het nu absoluut niet meer met elkaar vinden. Dan leefde ze liever in de wetenschap dat de tijd met Lorenzo een geweldige periode was, ondanks de striktheid van het weeshuis. Liever dat dan er nu nog achter komen dat ze het niet met elkaar konden vinden, dat hij haar eigenlijk een verschrikkelijk persoon vond. Dat zou opnieuw een klap zijn voor haar, net nu het juist zo goed ging.
Nee. Ze wachtte gewoon af tot Lorenzo en zijn vriendin het restaurant weer zouden verlaten, dan hoefde ze hem niet meer te zien en zou haar leven weer normaal worden. Ongeveer.

Het was maar goed dat Evelyn geen stille geval was, aangezien hij gerust kon dronken zonder al te veel te zeggen. Hij zat veels te diep in zijn gedachten om zijn volle aandacht aan Evelyns' woorden te schenken. Voor hij het zelf wist had hij alweer een hele fles wijn leeg gedronken, en riep hij een van de serveersters om er nog een te bestellen maar nog voordat hij iets kon zeggen onderbrak Evelyn hem. ''Kom op, we hebben iets te vieren!'' antwoordde hij iets te luid en vrolijk, en glimlachte naar de serveerster die zijn bestelling in haar notepad schreef en wegliep.

Het restaurant leek die avond te draaien zonder ook maar enige hulp van Annabelle. Voor Annabelle zelf was het net alsof ze totaal ergens anders was. Een plaats die verdacht veel weghad van het weeshuis 6 jaar geleden. Ze kon dit niet aan. Door de jaren heen was ze gewend geraakt aan de drukte en stress van het restaurant en kon ze zo'n beetje alle situaties aan, maar hier was ook zij niet op voorbereid. Het was maar beter als ze even wat frisse lucht ging nemen, anders kon ze beter meteen naar huis gaan.
Nadat ze dit gemeld had aan een van haar collega's liep ze de keuken uit. Het enige wat ze nog eventjes moest doen was een fles wijn afgeven aan tafel 17, dat zou haar collega weer wat tijd besparen. Had ze onthouden dat tafel 17 de tafel van Lorenzo en zijn vriendin was dan was ze er nooit mee akkoord gegaan, maar nu had ze weinig keus. Ze zorgde er dan ook voor dat ze Lorenzo zelf niet aankeek, zette de fles in de koeler en liep het restaurant uit. Daar liet ze zich tegen de muur aan zakken, haar hoofd begraven in haar knieën. Dat was het enige wat nodig was om alle herinneringen van 6 jaar geleden terug te laten komen en alles nog heftiger te maken. Geweldig.

Het was pas na een halve fles van hun nieuwe wijn dat Evelyn begon te merken dat Lorenzo ietsje te veel aan het drinken was en besloot er iets van te zeggen, en natuurlijk was Lorenzo's reactie daar niet al te goed op. ''Lorenzo, we zitten in een restaurant, dit kan je niet flikken!'' snauwde ze geïrriteerd. Lorenzo wou net nog een glas voor zichzelf inschenken maar toen Evelyn zijn pret besloot te verpesten legde hij de fles wijn ietsje te hard terug op de tafel. ''Algoed, sorry, ik had geen idee dat ik een babysitter nodig had vanavond! Gezellig ben je vandaag,'' kaatste hij net zo koud terug maar misschien ietsje luider. Ja, het was zeker geen slimme beslissing een brutale bek te trekken, aangezien Evelyn dat niet tolereerde, dus ze belandde daardoor in een argument. Lorenzo besloot halverwege Evelyn's zin op te staan en stormde het restaurant uit via de achterkant. Gefrustreerd haalde hij een pakje sigaretten uit zijn zak en stak een sigaret op. Hij nam een paar flinke trekken en zuchtte toen diep. ''Fuck, fuck, fuck!''

Hoewel Annabelle met haar gedachten totaal ergens anders zat kostte het haar geen moeite de stem te herkennen die de stilte doorbrak. Of was het maar haar verbeelding geweest die haar terug naar de werkelijkheid had gebracht? Wat zou Lorenzo nu al buiten moeten doen, zeker aan deze kant van het restaurant? Maar er was geen twijfel mogelijk. Haar ogen waren dan misschien nog niet aan het duister gewend, dit gestalte was onmogelijk voor een ander aan te zien. Hij was bijna niet veranderd, zo zag ze zelfs nu. Maar als er al iets tussen hen was geweest, dan was dat nu verleden tijd en deed ze er het beste aan ongemerkt weg te gaan, te wachten tot Lorenzo en zijn vriendin vertrokken waren om daarna weer verder te kunnen gaan met haar leven. Maar inplaats daarvan bleven haar ogen gefocust op de persoon die eens haar leven had veranderd, hoe cliché en overdreven dat ook klonk. In plaats van haar lippen op elkaar te houden was het er al uit voor ze er erg in had. 'Hey,' bracht ze uit, bijna fluisterend, haar ogen nog steeds op hem gericht. Zelfs zijn rookverslaving was blijkbaar onveranderd gebleven. Alles was hetzelfde, en toch was alles zo ontzettend anders.

Natuurlijk herkende Lorenzo haar stem. En natuurlijk had hij haar stem proberen te vergeten, haar hele bestaan te vergeten nadat ze hem had verlaten, maar het was moeilijk. Het was verschrikkelijk moeilijk om iemand te vergeten die je zoveel gaf om te herinneren. Hij had zichzelf elke nacht vervloekt toen hij urenlang wakker lag door haar, en ook al omarmde hij al hun herinneringen de eerste paar weken, na een poos werd het hel. Hij werd eenzaam en het wachten werd pijnlijk. Wachten op haar brieven, wachten op haar telefoon, en hij was bereid alles te doen om haar stem weer te horen. En nu besloot ze te verschijnen? Nu besloot ze haar stem te laten horen? Maar, haar stem vulde zijn hart op met alle warmte die hij ooit heeft kunnen voelen. ''Annabelle,'' bracht hij na een stilte die uren lang voelde terwijl alle herinneringen door zijn spookten. Hij had geen idee of ze hem had gehoord, zijn stem was amper een fluister met de brok die vastzat in zijn keel. Hij weigerde zich om te draaien en haar aan te kijken.

Ook al had waarschijnlijk niemand Lorenzo verstaan op dat moment, Annabelle wist precies wat hij zojuist gezegd had. Alsof ze dat ooit niet zou verstaan. Haar blik gleed weer naar het lichtpuntje dat van zijn sigaret afkomstig was. 'Mental control, right?' De woorden hadden opnieuw haar mond verlaten voor ze er erg in had, en het was natuurlijk ook niet wat je tegen iemand zei die je jaren niet gezien had. Punt was, ze wist absoluut niet wat ze moest zeggen tegen Lorenzo, beter zei ze juist niks. Het waren echter herinneringen, en woorden uit herinneringen die continu naar boven kwamen en de sigaret in zijn handen deed haar denken aan de weddenschap die ze eens afgesloten hadden. Hij zou een week stoppen met roken, want, zo had hij gezegd, hij was toch niet verslaafd. Het ging over mental controle. Ja, zelfs die herinnering zou ze zo kunnen herleven, zo duidelijk speelde het zich opnieuw voor haar af.

Hij had een een beetje hoop toen hij even niet snapte wat Annabelle bedoelde, opgelucht dat zijn poging om alles te vergeten een beetje had gewerkt maar toen hij naar zijn sigaret keek snapte hij wat ze bedoelde. Ja, hij kon zich die dag nog herinneren alsof het gisteren was. Als je herinneringen zovaak afspeelt in je hoofd is het toch wel wat lastig om het te vergeten. ''Ik stopte voor een poosje, maar toen realiseerde ik me dat sigaretten mijn enige betrouwbare gezelschap waren,'' antwoordde hij ietsje luider dan zijn eerste poging om te praten, in een koele toon. Toen hij nog steeds ietwat duizelig was besloot hij op de grond te zitten en leunde met zijn hoofd tegen de muur aan zodat zijn ogen op de sterrenhemel gericht waren, weg van Annabelle. Hij nam nog een trek van zijn sigaret en gooide hem toen weg om een nieuwe op te steken. ''Helaas stoort Evelyn zich er nogal veel aan,'' mompelde hij erachteraan en nam nog een trek. Na 6 jaar was dat het enige wat ze kon zeggen? Hij vond het knap hoor, maar het was begrijpelijk. Hij kon zich voorstellen dat zij er niet veel moeite mee had, over hem komen, maar voor hem was het anders. Na nog een trek keek hij even naar zijn sigaret en gooide hij hem vervolgens weg.

Daar moest Annabelle even over nadenken. Zijn enige betrouwbare gezelschap? Wat wilde hij daarmee zeggen? Probeerde hij haar nu de schuld van de adoptie te geven? Had hij ook maar enig idee hoe moeilijk het geweest - en vaak nog - was voor haar? Het had haar hart gebroken, sterker nog, met haar vertrek had ze niet alleen Lorenzo achter gelaten, maar ook een deel van zichzelf. Het deel dat pas goed opgebloeid nadat Lorenzo naar het weeshuis gekomen was. Het deel dat ze weer opnieuw had moeten vinden zónder hem. Maar blijkbaar dacht hij daar anders over. 'Spijt me voor je dat niet iedereen zo positief is over het gezelschap dat jij zo hard nodig hebt,' antwoordde ze na een poosje, haar ogen de straatstenen bestuderend. Ze doelde daarmee natuurlijk vooral op Evelyn - wat waarschijnlijk de naam van zijn vriendin was, maar uiteraard ook een beetje op zichzelf. Zij was immers degene die er vroeger vaker wat van gezegd had. Jammer alleen dat hij daar niet naar wilde luisteren. Het zou ook voor hem beter zijn geweest als hij gewoon gestopt was.

Verdomme, waarom zei ze niks! Het was niet eerlijk, en hier kon Lorenzo niet tegen. Misschien was het door het alcohol in zijn systeem of nja, eigenlijk kwam het daarom maar Lorenzo kon het niet meer laten, hij wou antwoorden. Hij had 6 jaar lang gewacht op antwoorden en nu zou hij ze krijgen ook. ''Waarom belde je niet, Annabelle?'' vroeg hij haar, het had kwaad en geïrriteerd moeten klinken, maar het kwam eruit als een gepijnigd en gebroken fluister. ''Waarom schreef je me niet?'' ging hij vervolgens door en keek op naar het meisje. ''Ik kan niet uitleggen hoeveel ik je miste, en het enige wat me door de lege dagen sleepte was mijn hoop om iets van je te horen de volgende dag,'' ging hij verder en stond vervolgens iets te snel op waardoor hij bijna viel maar hij wist zich net aan iets vast te grijpen. ''Maar die dag kwam nooit,'' ging hij verder en liep vervolgens bijna struikelend naar haar toe. ''En nu... nu...'' vervolgde hij toen hij voor Annabelle stond. ''Nu besluit je te verschijnen en het is zo verwarrend want ik weet niet wat ik moet doen en ik weet niet hoe ik me voel of juist wel en ik zit met al deze gedachten en herinneringen en en...'' hij nam een trek lucht en probeerde stil te staan maar zijn balans was ook niet prachtig. ''Je had iets van je kunnen laten horen, verdomme Annabelle!'' zei hij toen veel luider en ditmaal veel kwader, maar de pijn was nog steeds in zijn stem te herkennen.