Chapter one

Met een lijkbleek gezicht was Annabella op zoek naar Lorenzo. Ze had het idee dat ze elk moment kon gaan flauw vallen, na wat haar net verteld was. Het kon niet. Het mócht gewoon niet waar zijn.
"Lorenzo?"
Een paar maanden geleden zou ze dit geweldig gevonden hebben, maar nu ze Lorenzo kende.. Dit was wel het laatste wat ze wilde. Een nachtmerrie, dat was het. Eentje waaruit ze niet ontwaken kon; ze moest eraan geloven.
Ze werd geadopteerd.

Toen Lorenzo Annabelle's stem hoorde draaide hij zich met een brede, vrolijke, glimlach om, en stond op het punt het meisje te knuffelen. Tot hij haar gezicht zag. Haar uitdrukking. ''Annabelle? Wat is er?'' vroeg hij haar bezorgd, en voelde hoe zijn hart eigenaardig zonk. Hij pakte haar handen vast en trok haar tegen zich aan. Zijn hart bonkte angstig tegen zijn ribbenkast, en hij had geen idee waarom. Hij wist geeneens wat er mis was, en nog reageerde zijn lichaam vaag.

Het eerste wat Anna deed toen ze Lorenzo deed was haar armen om zijn middel slaan en zichzelf zo stevig mogelijk tegen hem aan trekken. Tot nu toe was het haar gelukt haar tranen in bedwang te houden, maar nu ze zo met Lorenzo stond trok ze het niet meer. Ze wílde niet weg.
Maar wat kon ze er tegen doen? Als ze niet zelf ging werd ze wel gedwongen, en dat was niet zonder gevolgen.
"I.. I..-" begon ze, niet in staat haar zin af te maken. Lorenzo voelde zo warm en zacht en.. Oh god, dit moest ze allemaal achter gaan laten voor.. "I've been adopted," wist ze met een enorme brok in haar keel uit te brengen.
Voor dat.

Lorenzo had zijn armen gelijk om het meisje heen gewikkeld, en begroef zijn lippen in haar haren. Ze was hier nu veilig. In zijn armen. Waar ze hoorde. Voor altijd en eeuwig en eeuwig en altijd!
''I've been adopted,''
Toen de woorden Annabelle's mond verlieten voelde hij al zijn spieren slap worden, en zijn armen had hij teruggetrokken. Die hingen nu slapjes langs zijn zij. ''W-wat?'' wist Lorenzo er uiteindelijk met moeite uit te stoten, en zijn toon reflecteerde bijna al het pijn dat hij voelde. Nee. Astjeblieft niet. Nee.

"I don't wan't to go," fluisterde Anna met overslaande stem, terwijl ze zichzelf nog dichter tegen Lorenzo aantrok dan ze al stond, zeker omdat hij haar losgelaten had. "I want to stay here, where you are," vervolgde ze.
Voorzichtig liet ze hem een beetje los, zodat ze hem aankijken kon.
"You won't forget me right?" vroeg ze met een trillerige stem. "I'll come back when I get the chance, I promise." Dat die kans er waarschijnlijk niet zou komen wilde ze niet eens beseffen. "And I'll write you... and call you.. and.."
Opnieuw trok ze zich stevig tegen Lorenzo aan, bang om hem kwijt te raken. Bang om van hem weg te gaan. Bang voor alles wat haar nu te wachten stond.

Lorenzo's lichaam voelde nog steeds even zwak, en zijn handen waren lichtjes gaan trillen. Hij weigerde het te geloven. Annabelle kon hem niet zomaar verlaten, dat mocht gewoon niet. ''Anna .. y-you can't leave me,'' fluisterde hij trillerig en keek haar bedroefd en angstig aan. Hij had haar nodig. ''I - I .. I love you,'' vervolgde hij, bijna onverstaanbaar.

Lorenzo's reactie maakte alles nog veel moeilijker dan het was, en Anna had het gevoel over er miljoenen stenen in haar mag beland waren. Dit gevoel werd nog veel erger toen hij.. toen hij..
Oh god, ze gedroegen zich er misschien wel naar, maar echt uitgesproken hadden ze het nooit..
"I love you too.." fluisterde Anna tegen Lorenzo's borstkas aan, terwijl ze zich zo dicht mogelijk tegen hem aantrok. "I don't want to goohoo, I want to-" "ANNA! HURRY UP A BIT!" De schelle stem van Miss Matthews overschreeuwde de hare met gemak.
Over onbeschoft gesproken. Ze was echt nog niet klaar met afscheid nemen.

Oh god. Dit was misschien wel de laatste keer dat hij Annabelle ooit nog ging zien. Met een misselijk gevoel drukte hij Annabelle nog een laatste keer stevig tegen zich aan. Hij was nog helemaal niet klaar om haar los te laten. Nooit niet. ''I will never forget you,'' fluisterde hij met veel moeite, en drukte zijn lippen tegen die van haar aan. Nee. Hij kon haar niet loslaten. Hij hoorde stemmen Annabelle's naam een paar keer roepen, ergens in de verte, maar weigerde de zoen te eindigen. Dit was misschien wel de laatste keer dat hij haar .. haar zag. Haar kon aanraken. Knuffelen. Zoenen.

Na de woorden van Lorenzo stroomden de tranen van Annabelle nog veel erger over haar wangen, gevolgd door de zwarte kleur van haar mascara. Ze wilde niet meer loslaten, nu niet, nooit niet. Lorenzo had haar leven zo veranderd, ze wilde hem absoluut niet kwijt. Hij was zoveel voor haar gaan betekenen in zo'n korte tijd.
Zelfs de tintelingen die het zoenen van Lorenzo haar altijd bezorgde leken verdwenen, niet meer te voelen omdat ze wist dat het de laatste keer zou zijn. Ze klemde haar handen stevig om de stof van zijn trui heen en weigerde los te laten.
"I won't forget you either, I never will.. thank you for everything," zei ze, zonder haar lippen echt van de zijne te verwijderen. Het lukte niet eens.