Het bos bos bos bos bos.

Diep, donker, bos, bomen, eng jwz hiihhihihihihi :S

'Wondering if you will ever leave me alone,' grapte Lorenzo op een serieuze toon en keek achterom naar de groep mensen, en toen hij zeker wist dat er niemand keek liep hij het bos dieper in.

"Eh, jij lokt mij met geheimzinnige praat 's nachts mijn bed uit om vervolgens de schoool in brand te stichten," antwoordde Anna gelijk, nog steeds achter hem aanlopen, zich afvragend of het wel zo'n goed idee was te blijven lopen. Het was pikkedonker en het bos was overdag al creepy.

'That's your own fault! I never told you to come,' zei Lorenzo verdedigend en bleef doorlopen. Annabelle zou waarschijnlijk - volgens hem - zometeen wel uitfreaken en terug gaan naar het weeshuis. Het is al een wonder dat ze hem niet eng vind nu. Or maybe she's just hiding it ..

Anna's mond viel bijna open van verbazing en even bleef ze stil staan waar ze stond. Hij gaf haar gewoon de "schuld" ervan dat ze gekomen was! "That is so not true!" riep ze half, waarna ze snel weer zo dicht mogelijk bij hem in de buurt bleef lopen. "Stay close" zei ze daarna, met moeite haar stem onder controle houdend. Ze kwam hier overdag al amper, laat staan 's nachts. Als ze hier nu alleen belandde zou ze zeker de hele nacht hier moeten blijven. En ze had het al niet zo op donker.

'Not true, ha? Tell me why.' Lorenzo bleef doorlopen en keek wat om zich heen. Het was pikkedonker dus je kon niet echt uitmaken wat wat was, en waar ze uberhaupt waren .. but that didn't matter .. it was fun!

"Because.." begon Anna haar antwoord, al meteen niet meer wetend wat te zeggen. "Because you can't just say see you in an hour and then expect that I won't show up!" probeerde ze. Misschien was het wel iets heel belangrijks geweest en dan was ze niet gekomen!

'I díd expect you to show up, but I never told you to come in a direct appeal!' kaatste Lorenzo terug en stopte voor een boom en keek omhoog. Hij was goed in bomen klimmen, maar in het donker bomen klimmen was iets totaal anders. Worth a try ..

Door het duister had Anna niet in de gaten gehad dat Lorenzo was gestopt met lopen en was ze zo tegen hem aangebotst. 'Jezus, even melden dat je stopt met lopen mag best hoor," zei ze gelijk. "Why don't you walk anymore?"

How I love her attitude!, Lorenzo begon weer breed te grijnzen en keek haar aan voor zover het kon in het donker, 'Ja mevrouw! Ik zal vanaf nu iedere beweging melden.' Hij draaide zich weer om naar de boom en keek omhoog, 'Ik hoop maar voor jou dat je een goede bomen klimmer bent.'

"W-wat?" Wat was Lorenzo van plan? Hij wilde toch niet echt een boom in gaan klimmen? "Doe normaal gek, straks val je nog!" Dit was absurd. Je kon niet eens zien waar de takken van de boom zaten, laat staan of ze wel echt stevig genoeg waren.

'Aaaha, so now madam is worried about me ha?' Lorenzo keek haar even grappend aan, maar draaide zich toen weer om en legde een hand op de boom, 'Jij eerst of ik?' vroeg hij en keek haar weer aan.

"Ik eh.. ik heb gewoon geen zin om hulp te gaan zoeken als jij straks niet meer kunt lopen door je val," loog Anna. "Now can we please start walking again?" Echt niet dat ze die boom in zou gaan, daar kwam ze niet meer uit tot het licht was.

'No,' zei Lorenzo droog. 'Aan jou de keuze; of je klimt de boom in met mij en ik help je .. of ik klim erin en jij blijft hier alleen.' Lorenzo zette het maar zo neer omdat ze anders de boom niet in zou gaan, en hij wist wel zeker dat ze zo de boom in zou gaan. De eerste tak was niet ver van de grond dus het zou ontzettend makkelijk worden.

"You can't fore me to climb that tree," antwoordde Anna gelijk. Alweer een slecht plan om Lorenzo achterna te gaan. Alleen hier beneden blijven was eng, maar de boom ingaan ook. "Just.. walk, okay?"

Het was altijd hetzelfde met Lorenzo; alles moest op zijn manier. Hij legde zijn hand weer op de boom om erin te klimmen maar zuchtte toen en liet zijn hand vallen en keek Annabelle aan - voor zover dat kon in het donker -. 'Fine, we'll walk.' zei hij weer zuchtend en begon te lopen.

Een glimlach verscheen op Anna's gezicht. "Kay!" zei ze blij, waarna zij ook weer begon te lopen. "Waar wil je eigenlijk heen gaan?" vroeg ze toen na een tijdje. Ze ging er maar vanuit dat hij wist waar hij heen liep, zij wist het namelijk niet.

'Err, I have no idea .. I hoped you knew.' zei Lorenzo en stopte weer met lopen. 'Aaah, the wood can't be too big .. we'll survive.' zei hij geruststellend, dit keer niet alleen om Annabelle te geruststellen maar ook zichzelf.

"You didn't even know I would follow you!" verdedigde Anna zichzelf. Ze zat misschien al langer in het weeshuis, maar in het bos kwam ze amper, nooit 's nachts in ieder geval. "We won't be back before dawn, will we?" vroeg ze toen, al wist ze zelf het antwoord al. Nee.

'I think you know the answer, and yes I did expect you to follow .. just like before.' zei hij en keek op naar de sterrenhemel en de maan. 'It won't be that bad, I mean you're with me!'

"Oh yeah, to make it all a little worse," grapte Anna, al was haar toon nog serieus. "Misschien stoppen we beter met lopen en gaan we gewoon hier overnachten. It's not like we have a choice."

'Actually, we do have a choice .. but I think this one is the safest,' zei hij en keek rond, 'Dusseh, je eerste keer buiten slapen?' vroeg hij en plofte op de grond tegen een boom aan.

"Nee ik slaap elke dag buiten," antwoordde Anna sarcastisch. "Jij hebt natuurlijk al heel vaak buiten geslapen mhh?" vroeg ze terwijl ze op de grond ging zitten en haar hand -onnodig- voor haar mond hield omdat ze moest gapen.

'Prikkelbaar, auch. Heeft madam haar schoonheids slaapje gemist?' Lorenzo keek weer op naar de sterrenhemel en zuchtte. Hij kon eigenlijk niet voor een betere nacht - voor zover je die kon hebben hier in dit weeshuis - wensen, ik bedoel het was niet al te koud .. en je hoefde je nog geen zorgen te maken over morgen, en de problemen waarin je zou komen.

"Actually, yes. Zie je, er was een jongen die het nodig vond drama te veroorzaken waardoor het hele weeshuis naar buiten werd gezet en ik nu dus heel erg.." Anna gaapte weer, weer met haar hand snel voor haar mond. ".. moe ben." Ze glimlachte even nep, al zag Lorenzo het toch niet, en liet toen haar hoofd even tegen de boomstam rusten.

'Aah, maar jij vindt het het wel waard zeker? Anders zou je dit niet allemaal met die jongen hebben gedaan .. of wel?' Lorenzo keek haar even aan - and yet again; voor zover het kon in het donker -. 'Slaap lekker, we'll talk tomorrow.' fluisterde hij en keek weer op naar de sterrenhemel. Het zou nog wel een tijdje duren voordat hij in slaap viel hier, but that didn't matter.