Restaurant

Lorenzo's woorden maakten verschillende gevoelens in haar los. Ten eerste was ze blij, of eerder opgelucht, dat hij haar ook gemist had. Ten tweede deed het haar pijn om hem met zoveel moeite te horen praten, om zo'n gepijnigde Lorenzo aan te horen. Maar ten derde, en dat gevoel was op dit moment het sterkste, was ze kwaad. Kwaad omdat hij alle schuld op haar schoof. Omdat hij met de slappe leugen aan kwam dat ze hem niet eens geschreven had! Belachelijk! Zodra hij voor haar stond was ook zij opgestaan, zodat ze hem recht aan kon kijken. Ze had Lorenzo eerder kwaad gezien, maar dit was totaal onterecht! Hij was over haar heen, hij was degene met een vriendin, niet zij. 'Ik heb je geschreven!' verdedigde ze zichzelf. 'Meer dan eens, maar denk je dat ik antwoorden terug kreeg?! Telkens probeerde ik opnieuw, hopend dat er iets fout was gegaan met de post, dat het de volgende keer wel zou lukken, maar meneer had het te druk met andere dingen! Bellen?! Waarheen?! Het weeshuis verbiedt je om te bellen en van waar had ik een ander nummer moeten toveren? Van mijn niet-bestaande mobiel?! Je weet heus wel dat ik amper bezittingen had, laat staan een mobiele telefoon. Dat had het allemaal een stuk makkelijker gemaakt ja, maar zo werkte dat niet Lorenzo!' riep ze terug, haar stem overslaand. Het kwam niet in haar op te denken dat het weeshuis iets te maken had gehad met het verdwijnen van haar brieven. Het viel haar niet eens op dat Lorenzo aan het wankelen was. Het enige waar ze mee bezig was met het verdedigen van zichzelf tegen de leugens van Lorenzo. Belachelijk, want hijzelf wist hartstikke goed dat het allemaal nergens op sloeg. Stomme Lorenzo met zijn stmme sigaretten.

''Andere dingen?! Ik zat 1 godverdomme jaar alleen vast in het weeshuis!'' antwoordde hij kwaad terug en duwde wat het ook was waarop hij leunde om en draaide zich om naar het meisje. ''Je had iets moeten doen Annabelle, wat dan ook! Jij liet niks van je horen!'' ging hij verder alsof de woorden die zij zojuist had gezegd geen verschil hadden gemaakt. Ja, hij kon even 1 en 1 niet bij elkaar zetten om 2 te krijgen, misschien was het wel door de alcohol of misschien was het wel omdat hij veel te kwaad en verward was op dit moment. Na een poosje begon hij tegen alle regels te gaan en zijn bestraffing was zeker niet plezant, aangezien ze hadden besloten het strafhok te veranderen voor hem.

'Ik zeg toch dat ik je wel geschreven heb!' riep Annabelle gefrustreerd terug. 'Je luistert niet eens naar me!' Waarom geloofde hij haar nou niet gewoon? Hij maakte alles zoveel moeilijker dan het al was. Hoe kon hij nou denken dat ze hem niet eens geschreven had? Natuurlijk had ze dat gedaan, gelijk toen ze bij haar nieuwe huis aangekomen was.
Geschrokken sprong ze opzij toen ze het gerinkel op de vloer hoorde. Vlak naast haar lag de vaas die op de pilaar naast Lorenzo had gestaan verspreid over de stenen. Annabelle's ogen schoten meteen weer terug naar Lorenzo. 'Je kunt maar beter teruggaan naar binnen,' beval ze hem zo koeltjes mogelijk. Hij hoorde hier niet te zien. Niet hier buiten, niet in het restaurant, niet eens in de stad. Als haar baas merkte dat de vaas kapot was hadden ze helemaal de poppen aan het dansen.

''Ja, misschien is dat toch wel better,'' antwoordde Lorenzo net zo koeltjes terug en zuchtte. ''Sorry dat ik je prachtige leven even verstoorde,'' voegde hij er aan toe en draaide zich vervolgens op. Hij zocht even balans en liep toen haastig het restaurant binnen terug naar Evelyn.

Een spottend lachje verliet haar mond, maar tegen Lorenzo ingaan deed Annabelle niet. Als hij die belachelijke gedachtes van hem werkelijk nog steeds geloofde moest hij dat maar fijn doen. Misschien was dat zelfs beter. Op die manier hoefde hij tenminste niet te denken dat hij de enige was geweest die door was gegaan met zijn leven. Ze wilde er niet eens aan denken dat iemand haar plaats had ingenomen bij Lorenzo. Dat er iemand anders was om wie hij evenveel gaf als hij om haar gegeven had, en nu zelfs nog meer. Waarom dacht hij in godsnaam dat ze buiten was gaan zitten terwijl ze moest werken!? Heus niet omdat het zo lekker weer was buiten, het waaide hard en ze voelde zelfs af en toe een paar druppeltjes. Niet dat ze bang was voor een beetje regen, maar lekker weer was anders. Ze had met Lorenzo zelfs stormen doorstaan buiten.. Lorenzo..
Annabelle's blik viel op het pakje sigaretten dat hij had laten liggen iets verderop, en ze pakte het op om het te bekijken. Nog steeds hetzelfde pakje als vroeger, zo leek het tenminste. Maar goed, voor haar zagen alle pakjes sigaretten er hetzelfde uit. Ze liet het een van de serveersters wel op zijn tafel leggen als ze weer naar binnen ging. Of misschien gooide ze het wel gewoon weg. Dat was beter voor hem.. en zij wilde het beste voor hem, toch?

Toen hij uiteindelijk bij zijn tafel was aangekomen verzachtte Evelyn's traanogen zijn kwade uitdrukking en zuchtend liep hij naar haar toe. Hij zakte door zijn knieën door en pakte Evelyn's hand vast. Hij negeerde de blikken om zich heen, hun argument had blijkbaar aandacht gevangen, en krapte ongemakkelijk zijn hoofd. ''Luister, kunnen we dit vergeten? Ik weet niet waarom ik zo stom bezig was, ik denk dat ik gewoon nerveus ben,'' zei hij en slikte een brok weg. Natuurlijk was hij nerveus met Annabelle om zich heen, maar Evelyn dacht dat hij nerveus was voor totaal andere redens. Evelyn veegde een traan weg en omhelsde Lorenzo waarna hij een kus in haar nek drukte. ''Natuurlijk,'' antwoordde ze en glimlachte naar hem. ''Kunnen we nu naar huis gaan? Ik wil mijn... ons bed,'' grijnsde ze en drukte een kus op zijn lippen. ''Mooi,'' grijnsde hij terug en stond voorzichtig op zodat hij balans had. Hij riep vervolgens een van de serveersters en vroeg om de rekening.

Na nog een paar minuten die voor Annabelle echt uren leken te duren stond ze toch maar op. Het werd er niet beter op door buiten te blijven zitten, en over een uur was ze toch afgewerkt. Met tegenzin liep ze terug naar binnen toe, haar haren verwaaide door de wind, haar humeur slechter dan ooit. Ze had al binnen een paar seconden door de Lorenzo en Evelyn om de rekening hadden gevraagd en had de serveerster die hen hielp dan ook het pakje sigaretten toegestopt om het terug te kunnen geven. Lorenzo was niet meer van haar en ze had geen recht om zich met zijn leven te bemoeien op zo'n manier. Op geen enkele manier. Niet meer.

Toen de rekening uiteindelijk kwam en de serveerster Lorenzo een glimlach gunde, pakte Evelyn de rekening af om te betalen. Helaas viel zijn pakje sigaretten eruit, en met opgetrokken wenkbrauwen keek Evelyn Lorenzo aan en pakte het pakje op. Ze keek de serveerster die nu wegliep na en liet haar ogen toen terug naar Lorenzo glijden. ''Hoe komen jouw sigaretten bij haar?'' vroeg ze hem nieuwsgierig, en keek hem onderzoekend aan. ''Errr,'' was het eerste wat Lorenzo kon uitkramen. ''Ik was buiten aan het roken, ze stuurde me naar binnen... ik denk dat ik mijn sigaretten vergeten was,'' voegde hij er vlug op een nonchalante toon aan toe en haalde zijn schouders op. ''Kom op, laten we gaan, ik wil je in bed,'' grijnsde hij plagend voordat Evelyn nog iets kon zeggen en betaalde waarna hij haar naar de uitgang begeleidde.

Nadat een van de langste uren in haar leven eindelijk voorbij was ging ook Annabelle richting haar kamer. Ze had zich vrijwel meteen op bed laten vallen, maar in slaap komen dat zat er niet in. Haar gedachten bleven maar afdwalen naar Lorenzo en ze maakte zichzelf echt gek met haar eigen gepieker. Morgen was ze van plan geweest met een aantal vrienden op stap te gaan, maar daar had ze nu totaal geen behoefte meer aan. Ze zou daar toch maar een beetje afwezig en chagrijnig bij staan, daar had niemand iets aan. Nee, ze was niet bepaald optimistisch wat dit betrof, en het duurde dan ook tot zeker 4 uur voor ze eindelijk in slaap viel. Stomme, stomme Lorenzo.